سيره امام رضا (عليه السلام) > سيره فردی ‌ عبادی > ازدواج ‌ طلاق (آداب و فلسفه آن) > ازدواج موقت (متعه)

يونس بن عبد الرّحمن گويد: از حضرت رضا عليه السّلام پرسيدم: مردی با زنی از شيعيان دور از نظر خويشان مخالفش ازدواج موقّت کرد، خويشانش با خبر شدند و زن را بزوجیّت دائمی مرد دادند، و آن زن ديانتش راسخ است اکنون چه بايد بکند؟ فرمود: خود را در اختيار شوهر دوّم نگذارد تا از وی کام گيرد تا مدّتش سرآيد و عدّه‏اش تمام گردد، عرض کردم: اگر مدّت يک سال باشد و مرد صبر نياورد؟ فرمود: بايد مرد اوّل از خدا پروا کند و بر زن رحم آرد و مدّت را بر او ببخشد چون زن بينوا اکنون مبتلا گشته است، و زمان زمان مصالحه است و شيعيان در تقیّه باشند، عرض کردم: اگر شوهر اوّل مدّت را بخشيد و أیّام عدّه نيز منقضی شد آن وقت چه کند (چون عقد دوّمی باطل بوده) فرمود: بشوهر کنونيش هنگامی که بر وی وارد شود بگويد: ای مرد خويشان من بر من هجوم کردند و بدون مشورت و صلاحديدم من را بازدواج تو در آوردند، و اکنون من بازدواج راضی شدم امّا شما صيغه تزويج را تجديد کنيد و از تو صيغه عقد ازدواج صحيح شرعی را ميان من و خود بخوانيد. يونس گويد: و بآن حضرت عليه السّلام عرض کردم: زن متعه انسان می‏شود و مدّت که تمام شد بی‏آنکه عدّه نگه دارد شوی ديگری ميگيرد، فرمود: بر تو حکمی نيست بلکه گناهش بر اوست.

يونس بن عبد الرّحمن گويد: از حضرت رضا عليه السّلام پرسيدم: مردی با زنی از شيعيان دور از نظر خويشان مخالفش ازدواج موقّت کرد، خويشانش با خبر شدند و زن را بزوجیّت دائمی مرد دادند، و آن زن ديانتش راسخ است اکنون چه بايد بکند؟ فرمود: خود را در اختيار شوهر دوّم نگذارد تا از وی کام گيرد تا مدّتش سرآيد و عدّه‏اش تمام گردد، عرض کردم: اگر مدّت يک سال باشد و مرد صبر نياورد؟ فرمود: بايد مرد اوّل از خدا پروا کند و بر زن رحم آرد و مدّت را بر او ببخشد چون زن بينوا اکنون مبتلا گشته است، و زمان زمان مصالحه است و شيعيان در تقیّه باشند، عرض کردم: اگر شوهر اوّل مدّت را بخشيد و أیّام عدّه نيز منقضی شد آن وقت چه کند (چون عقد دوّمی باطل بوده) فرمود: بشوهر کنونيش هنگامی که بر وی وارد شود بگويد: ای مرد خويشان من بر من هجوم کردند و بدون مشورت و صلاحديدم من را بازدواج تو در آوردند، و اکنون من بازدواج راضی شدم امّا شما صيغه تزويج را تجديد کنيد و از تو صيغه عقد ازدواج صحيح شرعی را ميان من و خود بخوانيد. يونس گويد: و بآن حضرت عليه السّلام عرض کردم: زن متعه انسان می‏شود و مدّت که تمام شد بی‏آنکه عدّه نگه دارد شوی ديگری ميگيرد، فرمود: بر تو حکمی نيست بلکه گناهش بر اوست.

وَ رُوِیَ عَنْ یُونُسَ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ قَالَ‏ سَأَلْتُ الرِّضَا ع عَنْ رَجُلٍ تَزَوَّجَ امْرَأَةً مُتْعَةً فَعَلِمَ بِهَا أَهْلُهَا فَزَوَّجُوهَا مِنْ رَجُلٍ فِی الْعَلَانِیَةِ وَ هِیَ امْرَأَةُ صِدْقٍ قَالَ لَا تُمَكِّنُ زَوْجَهَا مِنْ نَفْسِهَا حَتَّی تَنْقَضِیَ عِدَّتُهَا وَ شَرْطُهَا قُلْتُ إِنْ كَانَ شَرْطُهَا سَنَةً وَ لَا یَصْبِرُ لَهَا زَوْجُهَا قَالَ فَلْیَتَّقِ اللَّهَ زَوْجُهَا وَ لْیَتَصَدَّقْ عَلَیْهَا بِمَا بَقِیَ لَهُ فَإِنَّهَا قَدِ ابْتُلِیَتْ وَ الدَّارُ دَارُ هُدْنَةٍ وَ الْمُؤْمِنُونَ فِی تَقِیَّةٍ قُلْتُ فَإِنْ تَصَدَّقَ عَلَیْهَا بِأَیَّامِهَا وَ انْقَضَتْ عِدَّتُهَا كَیْفَ تَصْنَعُ قَالَ تَقُولُ لِزَوْجِهَا إِذَا دَخَلَتْ بِهِ یَا هَذَا