سيره امام رضا (عليه السلام) > سيره سياسی > دوران هارون الرشيد > ويژگی های شخصيتی هارون > امام رضا در زمان هارون

امام هشتم دورانهای متعددی را در زندگی خودشان طی کردند دوران اول دوران هارون بود. بعد از آنکه موسی ابن جعفر)عليه الصلوة و السلام( در زندان هارونی به شهادت رسيدند موسی ابن جعفر به ملکوت الهی پرواز کرد اما هارون قلدر، مستبد، فاسق، خود رأی، ظالم، در دنيا ماند آن هم با خيال راحت از دشمنی و معارضه‏ی سختی مثل موسی ابن جعفر، مغرور، سرمست، مست باده‏ی غرور و قدرت، اطراف هارون را دو دسته مردم گرفته بودند. يک دسته آن کسانی که حواشی هارون الرشيد را تشکيل می‏دادند. نوکرها، غلامهای حلقه بگوش، اگر چه زير نام وزير و امير، منتظر بودند هارون يک اشاره بکند و هر جنايتی را که او اراده می‏کند اينها انجام بدهند، يک اشاره‏ی هارون کافی بود که بزرگترين فاجعه‏ها را يک انسانی از آن نوکرها انجام بدهد. يک خانواده را از بين ببرد، يک شهر را ويران کند. هارون مست قدرت و غرور بود. بدانيد قدرتی که آن روز هارون الرشيد داشت امروز در دنيای سياست مداران و حاکمان و پادشاهان و رؤسای جمهور دنيا پرست هيچکدام ندارند. ابرقدرتهای امروز آن سلطنت و قدرت مطلقه‏ی هارون الرشيد آن روز را ندارند. يک چنين آدمی در رأس قدرت بود در يک چنين شرايطی علی ابن موسی الرضا)عليه السلام( امامت و بار امانت الهی را بر دوش می‏کشد و مبارزه‏ی خودش را شروع می‏کند. البته مبارزه‏ی تشکيلاتی و عاقلانه و آرام. بعضی‏ها خيال کردند که علی ابن موسی الرضا )عليه السلام( در زمان هارون مشغول زندگی فردی و تنهای خودش بود مسئله‏ای بگويد، درسی بگويد، چهار تا شاگردی تربيت کند، صد در صد اين حرف و اين فکر غلط است. علی ابن موسی الرضا مشغول مبارزه شد. منتهی مبارزه‏ی زيرکانه‏ی توأم با تقيه بطوری که بعضی از اصحاب آن حضرت که می‏فهميدند که علی ابن موسی الرضا چه می‏کند؟ به حضرت گفتند که شما چطور جرأت می‏کنيد اين کارها را بکنيد؟ اين حرفها را بزنيد؟ اين اقدامات زيرکانه را با استتار انجام بدهيد در حاليکه از شمشير هارون خون می‏چکد. »و سيف هارون ...)نامفهوم(ماء« امام علی ابن موسی الرضا به مبارزه‏ی خودش ادامه داد. اين دوران جوانی امام رضا بود. خدا نخواست که هارون از مبارزات علی ابن موسی الرضا اطلاع پيدا کند و اين مبارزات همچنان ادامه پيدا کرد.

امام هشتم دورانهای متعددی را در زندگی خودشان طی کردند دوران اول دوران هارون بود. بعد از آنکه موسی ابن جعفر)عليه الصلوة و السلام( در زندان هارونی به شهادت رسيدند موسی ابن جعفر به ملکوت الهی پرواز کرد اما هارون قلدر، مستبد، فاسق، خود رأی، ظالم، در دنيا ماند آن هم با خيال راحت از دشمنی و معارضه‏ی سختی مثل موسی ابن جعفر، مغرور، سرمست، مست باده‏ی غرور و قدرت، اطراف هارون را دو دسته مردم گرفته بودند. يک دسته آن کسانی که حواشی هارون الرشيد را تشکيل می‏دادند. نوکرها، غلامهای حلقه بگوش، اگر چه زير نام وزير و امير، منتظر بودند هارون يک اشاره بکند و هر جنايتی را که او اراده می‏کند اينها انجام بدهند، يک اشاره‏ی هارون کافی بود که بزرگترين فاجعه‏ها را يک انسانی از آن نوکرها انجام بدهد. يک خانواده را از بين ببرد، يک شهر را ويران کند. هارون مست قدرت و غرور بود. بدانيد قدرتی که آن روز هارون الرشيد داشت امروز در دنيای سياست مداران و حاکمان و پادشاهان و رؤسای جمهور دنيا پرست هيچکدام ندارند. ابرقدرتهای امروز آن سلطنت و قدرت مطلقه‏ی هارون الرشيد آن روز را ندارند. يک چنين آدمی در رأس قدرت بود در يک چنين شرايطی علی ابن موسی الرضا)عليه السلام( امامت و بار امانت الهی را بر دوش می‏کشد و مبارزه‏ی خودش را شروع می‏کند. البته مبارزه‏ی تشکيلاتی و عاقلانه و آرام. بعضی‏ها خيال کردند که علی ابن موسی الرضا )عليه السلام( در زمان هارون مشغول زندگی فردی و تنهای خودش بود مسئله‏ای بگويد، درسی بگويد، چهار تا شاگردی تربيت کند، صد در صد اين حرف و اين فکر غلط است. علی ابن موسی الرضا مشغول مبارزه شد. منتهی مبارزه‏ی زيرکانه‏ی توأم با تقيه بطوری که بعضی از اصحاب آن حضرت که می‏فهميدند که علی ابن موسی الرضا چه می‏کند؟ به حضرت گفتند که شما چطور جرأت می‏کنيد اين کارها را بکنيد؟ اين حرفها را بزنيد؟ اين اقدامات زيرکانه را با استتار انجام بدهيد در حاليکه از شمشير هارون خون می‏چکد. »و سيف هارون ...)نامفهوم(ماء« امام علی ابن موسی الرضا به مبارزه‏ی خودش ادامه داد. اين دوران جوانی امام رضا بود. خدا نخواست که هارون از مبارزات علی ابن موسی الرضا اطلاع پيدا کند و اين مبارزات همچنان ادامه پيدا کرد.