سيره امام رضا (عليه السلام) > سيره علمی و فرهنگی امام > سيره فرهنگی امام رضا (عليه السلام) > توجه به شعر و شعرخوانی امام رضا (عليه السلام)

از اولِ تاريخ تشيع تا امروز، يک عنصر اصلی و اساسی در تشيع و جريان تشيع، همين جريان عاطفی است؛ البته عاطفه‌ی متکی به منطق، عاطفه‌ی متکی به حقيقت، نه عاطفه‌ی پوچ. لذا شما در قرآن هم ملاحظه ميکنيد که اجر رسالت، محبت و مودت در قربی است؛ «قل لا اسئلکم عليه اجرا الّا المودّة فی القربی».(1) اين خيلی نکته‌ی مهمی است که بايد به آن توجه داشت. خدشه‌دار کردن اين محبت به هر شکلی و به هر صورتی، خيانت به جريان عظيم محبت اهل‌بيت و پيروی اهل‌بيت است. اين محبت را بايد حفظ کنيد. لذا شما می‌بينيد در دوران ائمه (عليهم‌السّلام) اين همه محدثين، اين همه شاگردان آگاه و فقهای بزرگ در خدمت امام صادق (عليه‌السّلام)، امام باقر (عليه‌السّلام) و ائمه‌ی ديگر بودند، معارف را نقل کردند، احکام را نقل کردند، شرايع را نقل کردند، اخلاقيات را نقل کردند، شنيدند و نقل و ثبت کردند؛ اما در کنار همه‌ی اينها، باز وقتی انسان درست نگاه ميکند، می‌بيند نگاه به دعبل خزاعی است، نگاه به سيد حميری است، نگاه به کميت بن زيد اسدی است. در حالی که امثال زراره و محمدبن‌مسلم و بزرگانی از اين قبيل در دستگاه ائمه (عليهم‌السّلام) هستند، اما امام رضا (عليه‌السّلام) دعبل را مينوازد؛ امام صادق (عليه الصّلاة و السّلام) سيد حميری را مورد توجه و محبت قرار ميدهد؛ اين به خاطر اين است که آن جنبه‌ی ارتباط عاطفی و محبت‌آميز، در شعر شاعران، مدح مادحان و ذکر ذاکران، به نحو اتمّ و اوفی‌ وجود دارد، اما در ديگر جاها وجود ندارد؛ يا اگر هست، ضعيف است؛

از اولِ تاريخ تشيع تا امروز، يک عنصر اصلی و اساسی در تشيع و جريان تشيع، همين جريان عاطفی است؛ البته عاطفه‌ی متکی به منطق، عاطفه‌ی متکی به حقيقت، نه عاطفه‌ی پوچ. لذا شما در قرآن هم ملاحظه ميکنيد که اجر رسالت، محبت و مودت در قربی است؛ «قل لا اسئلکم عليه اجرا الّا المودّة فی القربی».(1) اين خيلی نکته‌ی مهمی است که بايد به آن توجه داشت. خدشه‌دار کردن اين محبت به هر شکلی و به هر صورتی، خيانت به جريان عظيم محبت اهل‌بيت و پيروی اهل‌بيت است. اين محبت را بايد حفظ کنيد. لذا شما می‌بينيد در دوران ائمه (عليهم‌السّلام) اين همه محدثين، اين همه شاگردان آگاه و فقهای بزرگ در خدمت امام صادق (عليه‌السّلام)، امام باقر (عليه‌السّلام) و ائمه‌ی ديگر بودند، معارف را نقل کردند، احکام را نقل کردند، شرايع را نقل کردند، اخلاقيات را نقل کردند، شنيدند و نقل و ثبت کردند؛ اما در کنار همه‌ی اينها، باز وقتی انسان درست نگاه ميکند، می‌بيند نگاه به دعبل خزاعی است، نگاه به سيد حميری است، نگاه به کميت بن زيد اسدی است. در حالی که امثال زراره و محمدبن‌مسلم و بزرگانی از اين قبيل در دستگاه ائمه (عليهم‌السّلام) هستند، اما امام رضا (عليه‌السّلام) دعبل را مينوازد؛ امام صادق (عليه الصّلاة و السّلام) سيد حميری را مورد توجه و محبت قرار ميدهد؛ اين به خاطر اين است که آن جنبه‌ی ارتباط عاطفی و محبت‌آميز، در شعر شاعران، مدح مادحان و ذکر ذاکران، به نحو اتمّ و اوفی‌ وجود دارد، اما در ديگر جاها وجود ندارد؛ يا اگر هست، ضعيف است؛