معارف دينی در کلام امام رضا (عليه السلام) > اعتقادات > امامت > معارف مربوط به امامت > احيای امر اهل بيت (عليهم السلام)

درباره حقايقی که در زندگی ائمّه عليهم‏السّلام، عملاً و قولاً، تجسّم و تبلور پيدا کرده است، اين جمله معروف‏علی‏بن‏موسی‏الرّضا عليه‏السّلام، از آن جمله‏های برجسته است که طبق روايت معروف، آن بزرگوار از پدران‏بزرگوارشان نقل کردند و فرمودند: »کلمة لااله‏الّااللَّه حصنی فمن دخل حصنی امن من عذابی.« هميشه همين‏طور است‏و ملاک و معيار، همين است. ما بايد تلاش کنيم که خود و کشور و ملتمان را مصداق اين جمله نورانی قرار دهيم که»کلمه لااله الااللَّه، حصار من است. هر کس در حصار من وارد شود، از آسيبِ عذاب من، محفوظ خواهد ماند.« اين را،امام هشتم عليه‏الصّلاةوالسّلام، از پدران خود و از قول خداوند متعال نقل می‏کند. بعضی ممکن است خيال کنند وارد شدن در حصار لااله الااللَّه که اين قدر دردسر ندارد! يک کلمه می‏گوييم»لااله‏الّااللَّه«، وارد حصار می‏شويم! امّا قضيه، به اين سادگی نيست. حصار لااله‏الّااللَّه، حصار حاکميت توحيدی است؛حاکميت اللَّه است؛ حاکميت انحصاری خداست. اين لااله‏الّااللَّه است! لااله‏الّااللَّه فقط اثبات وجود خدا نيست. در کناراثبات وجود خدا، نفی شرکای خداست؛ نفی بتهاست؛ که »مادر بتها، بت نفس شماست.« از همه بتها خطرناکتر، اين‏بتی است که در درون و وجود ماست. اين خودخواهی، اين هوی و هوس، اين خواهشهای نفسانی مخالفِ حکم‏الهی را که در ما هست، اگر اطاعت کرديم، اسير نفس خود شده‏ايم و اين، با حضور در حصار توحيد الهی، منافات‏دارد. وارد شدن در حصن خدا، يعنی با تمام وجود وارد شدن. نه اين‏که اسم حصن خدا را بر روی سينه نوشتن يا برزبان جاری کردن. به قول معروف با حلوا حلوا گفتن، که دهن انسان شيرين نمی‏شود! با گفتن لااله‏الّااللَّه - آوردن اسم اين‏حصار - که انسان در حصار قرار نمی‏گيرد! بايد وارد شد. وارد شدن اين است که انسان تحت حاکميت خدا قرار گيرد،خودش را تحت تصرف خدا قرار دهد، به فرمان خدا گوش کند و با دستور خدا حرکت کند؛ نه به فرمان شيطانها وطاغوتها و حکّام جائر و کافر يا کافرمنش، يا به دستور نفس، که هر کدام شد، انسان از حصن لااله‏الّااللَّه خارج است.

درباره حقايقی که در زندگی ائمّه عليهم‏السّلام، عملاً و قولاً، تجسّم و تبلور پيدا کرده است، اين جمله معروف‏علی‏بن‏موسی‏الرّضا عليه‏السّلام، از آن جمله‏های برجسته است که طبق روايت معروف، آن بزرگوار از پدران‏بزرگوارشان نقل کردند و فرمودند: »کلمة لااله‏الّااللَّه حصنی فمن دخل حصنی امن من عذابی.« هميشه همين‏طور است‏و ملاک و معيار، همين است. ما بايد تلاش کنيم که خود و کشور و ملتمان را مصداق اين جمله نورانی قرار دهيم که»کلمه لااله الااللَّه، حصار من است. هر کس در حصار من وارد شود، از آسيبِ عذاب من، محفوظ خواهد ماند.« اين را،امام هشتم عليه‏الصّلاةوالسّلام، از پدران خود و از قول خداوند متعال نقل می‏کند. بعضی ممکن است خيال کنند وارد شدن در حصار لااله الااللَّه که اين قدر دردسر ندارد! يک کلمه می‏گوييم»لااله‏الّااللَّه«، وارد حصار می‏شويم! امّا قضيه، به اين سادگی نيست. حصار لااله‏الّااللَّه، حصار حاکميت توحيدی است؛حاکميت اللَّه است؛ حاکميت انحصاری خداست. اين لااله‏الّااللَّه است! لااله‏الّااللَّه فقط اثبات وجود خدا نيست. در کناراثبات وجود خدا، نفی شرکای خداست؛ نفی بتهاست؛ که »مادر بتها، بت نفس شماست.« از همه بتها خطرناکتر، اين‏بتی است که در درون و وجود ماست. اين خودخواهی، اين هوی و هوس، اين خواهشهای نفسانی مخالفِ حکم‏الهی را که در ما هست، اگر اطاعت کرديم، اسير نفس خود شده‏ايم و اين، با حضور در حصار توحيد الهی، منافات‏دارد. وارد شدن در حصن خدا، يعنی با تمام وجود وارد شدن. نه اين‏که اسم حصن خدا را بر روی سينه نوشتن يا برزبان جاری کردن. به قول معروف با حلوا حلوا گفتن، که دهن انسان شيرين نمی‏شود! با گفتن لااله‏الّااللَّه - آوردن اسم اين‏حصار - که انسان در حصار قرار نمی‏گيرد! بايد وارد شد. وارد شدن اين است که انسان تحت حاکميت خدا قرار گيرد،خودش را تحت تصرف خدا قرار دهد، به فرمان خدا گوش کند و با دستور خدا حرکت کند؛ نه به فرمان شيطانها وطاغوتها و حکّام جائر و کافر يا کافرمنش، يا به دستور نفس، که هر کدام شد، انسان از حصن لااله‏الّااللَّه خارج است.