يک روايتى ديدم من که اين‏جور فرموده است، ظاهراً از حضرت رضا )عليه‏الصّلاةوالسّلام( است، گمان مى‏کنم يا حضرت صادق )عليه‏الصّلاةوالسّلام( که مى‏فرمايد: »من استغفر بلسانه و لم يندم بقلبه فقد استهزئ بنفسه«؛ کسى که به زبان استغفار مى‏کند اما در دل پشيمان نيست از گناه، خيلى هم خوشحال است که اين گناه را انجام داده، اما به زبان هم مى‏گويد »استغفر اللَّه«. در اين روايت، بر طبق اين روايت، امام فرمودند که اين آدم خودش را دارد مسخره مى‏کند؛ اين چه جور استغفارى است! اين، استغفار نيست. استغفار يعنى انسان برگردد، واقعاً از خداى متعال به طور جد بخواهد که خدا انسان را به خاطر اين کار خلاف ببخشد. چه‏طور انسان تصميم دارد باز همان کار خلاف را انجام بدهد، رويش مى‏شود که از خداى متعال طلب بخشش کند.