· فرزند رسول خدا شفای همه دردها
عماد الدین طبری در کتاب الثاقب في المناقب» می نویسد: ابو احمد عبد الله بن عبد الرحمان معروف به صفوانی میگوید:
(در ایامی که امام رضا الله را از مدینه به سوی مرو حرکت می دادند ) کاروانی از سمت خراسان به سوی کرمان در حرکت بود دزدها راه را بر آنها گرفته و یکی از آنان را که گمان میکردند ثروت زیادی دارد دستگیر نمودند دزدان او را آزار داده و مدتی در میان برف نگه داشتند و دهانش را از برف پر کردند به همین جهت دهانش زخم شد و زبانش از کار افتاد و دیگر قادر به سخن گفتن نبود.
(یکی از زنان دزدان به او ترحم نموده و آزادش کرد، او نیز فرار نمود ) و به طرف خراسان به راه افتاد. در این میان خبر دار شد که امام رضا در
نیشابور است تصمیم گرفت به طرف خراسان برود. شبی در خواب دید ، گویا هاتفی به او میگوید فرزند رسول خدا در خراسان است ، نزد او برو و درد خود را به او بگو تا دوایی به تو بیاموزد و بهبود یابی.
او گوید من در عالم خواب به طرف خراسان رفته و به محضر مبارک امام رضا رسیدم و از گرفتاری خود به حضرتش شکوه کرده و بیماری خود را مطرح نمودم. حضرت به من فرمود:
خذ من الكمون والشعير و الملح ودقة ، وخذ منه في فمك مرتين أو ثلاثاً تعافي .
مقداری زیره را با مقداری جو و نمک مخلوط کن و بکوب و مقداری از آن را دو یا سه مرتبه در دهان بگیر، خوب خواهی شد.
از خواب بیدار شدم به آنچه در خواب دیده بودم توجهی نکردم و به راه خود ادامه دادم تا اینکه به دروازه نیشابور رسیدم، سراغ حضرت را گرفتم. گفتند: مولای ما امام رضا از نیشابور خارج شده و همینک در رباط سعد» است.
به دلم افتاد که در آنجا به خدمت حضرتش رسیده و مطلب خود را عرض نمایم، به همین جهت به طرف رباط سعد به راه افتاده و وارد آنجا شدم. وقتی به محضر مبارک امامم شرفیاب شدم عرض کردم: ای فرزند رسول خدا؛ قصه من چنین و چنان است اینکه دهانم زخم شده و زبانم از کار افتاده و حرف زدن برایم مشکل شده تقاضا دارم دوایی به من بیاموزید تا بهبود یابم. حضرت فرمود مگر به تو آن دارو را نیاموختم ، برو هر چه در خواب گفتم انجام بده.
عرض کردم: ای فرزند رسول خدا؛ اگر امکان دارد لطفاً دو مرتبه برای من تکرار بفرمایید. حضرت فرمود مقداری زیره را با نمک و جو مخلوط کن و بکوب و دو یا سه مرتبه در دهانت بگیر، خوب خواهی شد.
صفوانی میگوید: طبق فرمایش مولایم امام رضا عمل نمودم و خداوند مرا شفا داد. ( عيون اخبار الرضا : ۲٫ ۵۰۹ ج ۱۶ اثبات الهداة : ۲۶۷٫۳ ح ۵۴ بحار الانوار : ۴۹ ٫ ۱۲۵ ح ۴ )