· مطرح شدن حقانیت و تفضیل امام علی (ع)
پیامبر عالی قدر اسلام (ص) پس از عمری کوشش و مجاهدت در راه خدا و گشایش مکتب فضیلت و تقوا خوب میدانست که حفظ این سازمان وسیع و نشر تعالیم مقدس آن را بعد از او پیشوایی چون خودش لازم است پیشوایی که آیینه تمام نمای حق و نمودار کمالات انسانی و رهبری خردمند و گرداننده ای مدبر و دادگر باشد بر مبنای این اصل مسلم در آخرین روزهای زندگی پرافتخار خویش صحنه ی ترتیب مهمترین امر دینی و اجتماعی را انجام داد و شخصی را که از هر جهت شایسته برای رهبری و امارت بر مسلمانان بود تعیین کرد.
باری، پس از واقعه ی غدیر و آیاتی آسمانی که درباره ی آن واقعه نازل گشت و سفارشهای مکرر و مؤکد پیامبر اکرم (ص) ، اهمیت غدیر به فراموشی سپرده شد و تنها در خاطره ی اصحاب خاص باقی ماند.
پس از آن نیاکان حقیقت جوی ما ایرانیان که از تعصبات قومی و نژادی برکنار بودند و حقانیت و شایستگی علی (ع) و فرزندانش را دریافته بودند به دامان ولای آنها در آویخته مذهب تشیع را پذیرفتند و در راه ترویج و نشر آن مجاهدت هایی گران بها کردند.
امام رضا (ع) واقعه ی غدیر را آن گونه که بود برای مردم بازگو کرد، در حالی که قبل از آن گزارش تاریخی به غل و غش آلوده شده بود و حقایق واضح تبیین نشده بود لذا اطلاع دقیقی از غدیر در دست نبود. پس از آن جلساتی آراسته میشد که در آن تفضیل امام علی (ع) بر سایر صحابه اثبات میشد. حتی مأمون شخصاً در مدح امیرالمؤمنین علی (ع) قصیده سرایی میکرد. (۱) مقاله ی امام رضا (ع) و ولایت عهدی به قلم آیت الله صافی گلپایگانی، ص ۴۶۲؛ ره توشه ی راهیان نور)