امام از نگاه خود

همگان به ویژگیهای علمی امام الله اقرار داشتند و به چیرگی و دانش بیکرانش معترف بودند. مأمون، خلیفه عباسی برای اینکه این چیرگی و هیبت را بشکند مجالس مناظره ای تشکیل میداد تا بلکه بتواند امام را مغلوب سازد اما همواره شکست میخورد چه اینکه امام خود نیز به بزرگی علمی خود در برابر خس و خاشاک راه دانش که دانشمندانی درباری بودند اقرار می دارد.

ابا الصلت هروی می گوید: «هیچ کس را آگاه تر از على بن موسى الرضا لا ندیدم و هیچ عالمی نیست مگر اینکه مثل گفته من گواهی دهد. مأمون در مجالس متعددی علمای ادیان و فقها و متکلمین را برای مناظره با او جمع میکرد ولی امام ه بر همه چیره می شد و همه به فضل او اقرار و به ناتوانی خود اعتراف می کردند. من از امام رضا ها شنیدم وقتی که در مسجد مینشستم علمای مدینه زیاد بودند. هرگاه مسأله ای برای کسی مشکل میشد همه به من اشاره می کردند و جواب را از من میخواستند، من هم جواب همه را می دادم(۱).(.بحار الأنوار، ج ۴۹، ص ۳۱۷؛ بحار الأنوار، ج ۴۹، ص ۱۰۰)