امام رضا و خبر دادن از شهادت خویش

در روایتی آمده است روزی امام رضا در مسجد مدینه منوره نشسته بود و هارون خلیفه غاصب روی منبر خطبه می خواند، آن حضرت به حاضران خبر شهادتش را داد و فرمود:

.... أَتَرَونَني وَإِيَّاهُ تُدفَنُ في بَيْتٍ واحدٍ ؟... آیا خواهید دید که من و او در یک خانه دفن خواهیم شد؟ (عيون اخبار الرضا : ج ۲، ص ۲۲۶، باب ۵۱ ح ۱ و ۲.)

عبد السلام بن صالح هروی میگوید از امام رضا شنیدم که می فرمود:

إنِّي سَأَقتَلُ بالسَّمِّ مَظْلُوماً وَ أَقبَرُ إِلى جَنبِ هَارُونَ وَيَجْعَلُ اللَّهُ تُريَتِي مُختَلَفَ شِيعَتِي وَأَهْلَ مَحَبَّتِي فَمَن زَارِنِي فِي غُرَبَتِي وَجَبَت لَه زِيَارَتِي يَومَ القِيامَةِ وَالَّذِى اَكْرَمَ مُحَمَّداً بِالنُّبُوَّةِ وَاصْطَفَاهُ عَلَى جَمِيع الخَلق لا يُصَلَّى أَحَدٌ مِنكُم عِندَ قَبرِى رَكَعَتَيْنِ إِلَّا اسْتَحَقَّ المَغْفِرَةَ مِن الله عَزَّوَجَلَّ يَومَ يَلْقَاهُ وَالَّذِي أَكْرَمَنَا بَعْدَ مُحَمَّدٍ بِالإِمَامَةِ وَخَصَّنا بالوَصِيَّةِ إِنَّ زُوَّارِ قَبرى لأكرَمُ الوُفودِ عَلَى اللَّهُ يَومَ القِيامَةِ، وَمَا مِن مُؤْمِن يَزُورُنى فَتُصِيبُ وَجْهَهُ قَطرَةً مِنَ المَاءِ إِلَّا حَرَّمَ اللَّهُ تَعَالَى جَسَدَهُ على النار؛ به درستی که به زودی مرا با سم به مظلومی و ستمکاری بــه شهادت می رسانند و در کنار قبر هارون دفن مینمایند و پروردگار تربت و قبرم را زیارتگاه و مرکز رفت و آمد شیعیان و دوستدارانم قرار خواهد داد، لذا هر کس من را در غربتم زیارت نماید بر من واجب میشود که روز رستاخیز او را زیارت کنم سوگند به خداوند عزیزی که محمد را به نبوت گرامی داشت و معظم له را بر تمام بندگانش برگزید هیچ کدام از شما در حرم و قبرم دو رکعت نماز نخوانده مگر این که استحقاق آمرزش و عفو خداوند عزيز و بزرگ را پیدا کند در روز قیامتی که نتیجه و پاداش اعمالش را خواهد دید آن آمرزش را خواهد دید و قسم به خداوند عزیز و توانایی که ما را پس از محمد به امامت منصوب فرمود و وصایت و جانشینی و امامت بلافصل پیامبر خاتمش را به ما اختصاص داد زوار قبر و حرمم را گرامی ترین بندگان در پیشگاه پروردگار در روز رستاخیز خواهند بود و هیچ فرد با ایمانی نمیباشد که در موقع زیارتم بر مظلومیت و غریبیم اشکی بریزد و از آن اشک صورتش را تر کند مگر آنکه باری تعالی جسم و پیکرش را بر آتش جهنم حرام فرماید. (عيون اخبار الرضا ل ج ۲، ص ۲۲۶، باب ۵۲، ح ۱.)