قدمگاه

هنگامی که امام از نیشابور به قصد مرو خارج شدند کاروان به نزدیک ده سرخ رسید همراهان به امام عرض کردند برای نماز امام فرود آمدند و برای وضو طلب آب کردند همراهیان گفتند آب نداریم پس حضرت با دست مبارک خود زمین را کاوش کردند و آبی از آن جوشید که همراهان وضو ساختند و آب این چشمه موجب آبادانی و عمران منطقه شد. گویا امام بر روی سنگ سیاهی ایستاده و نماز خواندند و اکنون این سنگ که روی آن اثر دو قدم می باشد محل زیارت عاشقان حضرت شده و آن چشمه نیز برای استشفای بیماران و تبرک استفاده می شود. البته برخی از مورخان بر صحت این واقعه تردید دارند در واقع در عبور امام از این منطقه شکی نیست و حتی کرامات و معجزات آن حضرت، اما نقش قدم حضرت به آن سنگ مورد اتفاق نمی باشد و آن را نمادی از حضور امام می دانند که روی سنگ حجاری شده و ادعا میکنند که اندازه این قدم بزرگتر از پای یک انسان معمولی می باشد. البته این دلیل محکمی بر صحت ادعای این تعداد مورخان نمی باشد. اما به هر حال این اقدامات نشانه علاقه و محبت این سرزمین به آن امام همام میباشد و اینگونه ارادت خویش را به امام نشان می دهند.(۱- ساعدی خراسانی همان، ص ۱۸۹ گرایلی همان ص ۵۱ شجاعی گلپایگانی همان، ص ٦٥)