سیره علمی حضرت
از جمله ویژگیهای عصر امام رضا گسترش و رواج گفت و گوهای ادیان و مذاهب بوده است. گرایش محافل علمی و دینی به مجادلات فلسفی و کلامی در آن عصر، نشان دهنده نفوذ این مباحث به درون جامعه است. در این میان امام رضا با اطمینان به حقانیت دین و واقع گرایی شریعت پیامبر اکرم ، ضمن استقبال از ژرف کاوی عقلی در مباحث دینی همواره دیدگاههای گوناگون موافق یا مخالف و پرسشهای موجود در عرصه دین را ارج می نهادند و پیروان خود را به تحمل اندیشه های مقابل تأمل، تدبر و مباحثه علمی دعوت می نمودند.
در واقع همزمان با تحولات فکری و فرهنگی در جامعه اسلامی عصر امام رضا، مسائل نوینی جایگزین مسائل موجود شدند و معیارها مبانی و روشها نزد افراد جامعه تغییر کردند در این زمان برخلاف بسیاری از رهبران ادیان و مذاهب که پرسش را زمینه ساز گسترش شبهات و مقدمه شک و بی اعتقادی می دانستند و در مواجهه با آن دچار گسست فکری میشدند حضرت رضا به جای نقل حکایت به درک و درایت استقبال از تضارب آرا و طرح مسائل نوین دین شناسی پرداختند.
ایشان با استفاده از فرصتهای فراهم آمده در مباحث و احاطه علمی بر مبانی ادیان و مذاهب دیگر تاریخ اسلام را دچار تحول علمی نمودند. و با نوسازی قالبها و روشهای مناظره در عصر خویش که به دنبال ترجمه کتب فلسفی یونان و تغییر ظاهری علمی در جوامع اسلامی صورت داده شد یک انقلاب علمی ایجاد نمودند.
ایشان شیوه تفکر و اندیشه ورزی را به پیروان خود این گونه آموزش می دهد که ابتدا باید سخنان را شنید آنگاه با تجزیه و تحلیل اطلاعات و مطابقت آنها با معیارهای درست و با استقلال کامل سره را از ناسره بازشناخت با توجه بیشتر به اشارات موجود در روش عالمانه حضرت رضا برای مواجهه با تضارب آراء و اعتقادات موجود در جامعه نکات اجتماعی بسیاری را میتوان یافت که می بایست سرلوحه افراد و مخصوصاً مدیران در گسترش عقلانیت ارتباطی قرار گیرد.