پرهیز از می و میگساری و شراب خواری

امام رضا فرموده اند خداوند هیچ اکل و شربی را حلال نکرده است مگر آنکه نفع و صلاح بشر در آن بوده و هیچ یک را حرام ننموده است مگر آنکه مایه زیان مرگ و فساد است(1).(نوری طبرسی، مستدرک الوسائل، ج ۳، ص ۷۱) یا آن حضرت در حدیث دیگری حرمت مشروبات الکلی چنین بیان می کنند خداوند شراب را حرام کرده برای آنکه منشأ فساد اجتماعی است. عقل را از درک حقایق باز میدارد حیا را از شراب خوار میبرد و در مواجهه با مردم، شرم نمی کند و با این همه باعث بیماری نهانی در اعضای داخلی انسان میشود(2).(کلینی، محمد بن یعقوب الکافی، ج ۶، ص ۴۰۵) و نیز فرموده است مشروبات الکلی علاوه بر تمام زبانها باعث ایجاد بیماری های نهانی در اعضای داخلی بدن است(3).(نوری طبرسی، مستدرک الوسائل، ج ۳، ص ۱۳۷) همچنین آن حضرت همنشینی با شراب خوار را منع می کند و می فرماید همنشین شراب خوار مباش و به او سلام مکن(4).(همان ، ج ۲، ص ۶۷) در حدیث دیگر حضرت دادن زن به شراب خوار را نهی کرده اند و میفرمایند: مبادا به شراب خوار زن بدهی زیرا اگر به او زن دادی گویا که آن زن به زنا نزدیک شده باشد(5).(مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۷۲، ص ۱۴۲، ح ۵۵)

سليمان بن جعفر گفت به حضرت رضاء عرض کردم چه می فرمایید در آشامیدن آب جو؟ فرمود: آن شرابی است مجهول ای سلیمان آن را نیاشام و مخور بدان ای سلیمان اگر حکم با من بود و خانه مال من بود به خورنده اش تازیانه می زدم و فروشنده اش را میکشتم

حدیث دیگر اینکه محمد بن سنان گفت: از حضرت رضا سؤال کردم از آب جو، فرمود: به آن نزدیک مشو که آن از اقسام خمر است(6).(همان، ج ۷۲، ص ۱۴۵)