ساده زیستی و زهد و بی رغبتی به دنیا

ساده زیستی یک حالت و رفتار اخلاقی است که بر پایه عقیده و نگرش ایمانی درباره ارزش زندگی و ملزومات و رفاه آن استوار است و مفهوم ساده زیستی مانند خیلی از مسایل دیگر دارای سوء تعبیرهایی هم میباشد که بعضی ها معنی درست آن را نفهمیده اند. در حالی که اهل بیت (ع) این مصادر معرفت و این انوار هدایت معنای ساده زیستی را به خوبی برای ما روشن می سازد. امام علی (ع) می فرماید: ساده زیستی معنایش این نیست که چیزی نداشته باشی، بلکه معنایش این است که چیزی تو را در برنگیرد و مالک خویش نسازد . درباره زهد و بی رغبتی امام رضا (ع) نسبت به دنیا میگویند که در تابستان بر روی حصیر و در زمستانبر روی زیلوی کهنه که بالباس می پوشاندند می نشستند تا مردم متوجه آن نشوند. او در این زمینه از رهروان خالص و صدیق جدش پیامبر بود زیرا پیامبر نیز بر حصیری می خوابید که اثر آن در پهلوانش آشکار بود و به او گفتند که بهتر نیست که فرشی برای خود انتخاب کنی ؟ فرمود: «مراب دنیا چکار ؟ مثل من نسبت به دنیا مثل سواری است که در روز صاف حرکت می کند، پس برای فرار از گرما ساعتی را زیر سایه درخت استراحت می کند و بعد آنجا را ترک می کند حالت من نسب به دنیا نیز چنین است . امام رضا (ع) نیز مانند پیامبر اکرم (ص) با آن که موقعیت بالایی داشتند و میتوانستند بهترین زندگی را داشته باشند اما از زینت های دنیوی و ملزومات آن دوری گزیدند ولی ظاهر خود را مرتب می ساخت تا در مقابل مردم ، ظاهری معمولی داشته باشد تا مردم درباره ایشان تفکر ریا را در سر نپرورانند. ارتباط او با خداوند متعال بدور از هر گونه تجمل و دنیا دوستی بود.