جودو سخاوت
سخاوت و بخشش از صفات سجیه ائمه اطهار (ع) است و آنها چون می دانند رهگذر دنیا هیچ است ، چیزی نزد خود نگه نمی داشتند و هر چه می رسید به مردم می بخشیدند.
همانطور که امیر المومنین (ع) دارای صدقات و احسان بی حساب بود و حسین بن علی (ع) بزرگترین مظهر جود و بخشش روی کره زمین است. حضرت امام رضا (ع) نیز آنچه را که داشت همه را تقسیم می نمود. در مورد سخاوت او گفته اند که امام در روز عرفه اموال خود را هر چه داشت در خراسان تقسیم کرد فضل بن سهل به او گفت این کار بسیار موجب ضرر و زیان شما خواهد شد. امام فرمود ، بعکس از این کار استفاده می کنم و چرا از کاری که در مقابل آن اجر و کرم خدا به من می رسد نامش را ضرر می گذاری ؟
او هرگز نیازمندی را که می توانست نیازش را بر آورده سازد، رد نمی کرد. کار خیر و انفاق پنهان بسیار داشت. یک بار غریبی خدمت امام رسید و سلام کرد و گفت: من از دوستداران شما و پدران و اجدادتان هستم از حج بازگشته ام و خرجی راه تمام کرده ام ، اگر مایلید مبلغی به من مرحمت کنید تا خود را بوطنم برسانم و در آنجا از جانب شما معادل همان مبلغ را به مستمندان و فقیران صدقه خواهم داد، زیرا من در شهر خویش فقیر نیستم و اینک در سفر نیازمند مانده ام . امام برخاست و به اطاقی دیگر رفت ؛ و دویست دینار آورد و از بالای در دست خویش را پائین آورد و آن شخص را خواند و فرمود: این دویست دینار را بگیر و توشه راه کن و به آن تبرک بجوی و لازم نیست که از جانب من معادل آن را صدقه بدهی ......
آن شخص دینارها را گرفت و رفت امام از آن اطاق به جای اول بازگشت از ایشان پرسیدند: چرا چنین کردید که شما را هنگام گرفتن دینارها نبیند؟ فرمود: «تا شرمندگی نیاز و سئوال را در او نبینم ...... هر گاه امام غذا می خورد کاسه ای داشت که بهترین غذا را انتخاب می کرد و در ظرف خود می ریخت و دستور میداد آن را به فقرا بدهند. سفره ی طعام امام رضا (ع) همیشه گسترده بود و هم اکنون نیز قریب چهار صد سال است که هر شبانه روز بیش از سیصد تا هزار نفر از خدمه آستان و زوار و خدمتگذاران آستان مبارکش شب و روز از خوان نعمت پر برکتش برخوردار می گردند.