عبادت مستمر و مداوم

عبادت همان اخلاص در راه خدا و توجه به سوی او و از بین بردن هوای نفسانی و دیدن همه چیز و هر لذتی در ذات اقدس خداوند است. خداوند به اهل بیت (ع) منت نهاده که بهترین کسان در عبادت خدا و معرفت و بزرگی و دوستی خداوند بعد از پیامبر اکرم بودند و این نزدیکی و تقرب به خدا را گاهی از راه انجام فرائض دینی و طاعتها ، گاهی از راه شوق و اخلاص و گاهی از راه مبارزه و جهاد در راه او و گاهی از راه دوری از معاصی و گناهانی که انسان را در گمراهی فرو میبرد به اثبات می رساندند. درباره عبادت امام رضا (ع) روایت می کنند که او عابدترین مردم در زمان خود و بالاترین آنها در پارسایی و تقوا بود تا جایی که دشمنان آن حضرت هم بدان معترف بودند و نمی توانستند آنرا انکار کنند و حتی مامون عباسی هم در متن بیعت با آن حضرت شهادت میدهند این محبت خداوند است که کسی را برای ولیعهدی انتخاب نماید که هوادار دینش و رهبری برای امتش از بهترین کسان در دیانت و پارسایی و دانش و شایسته ترین کس برای کسب رضای خدا باشد که بهترین کس برای این امر على بن موسى الرضا (ع) که از نظر فضیلت و دانش بالا و پارسایی و ساده زیستی آشکار و بیزاری اش از دنیا زبانزد میباشد که همه بر امتیاز ایشان متفق و همدل و همزبان می باشند و به خاطر این او را برای ولیعهدی در نظر گرفتیم.» آن حضرت قرآن را در سه روز ختم می کردند. و فرمود: اگر میخواستم آنرا زودتر ختم کنم میتوانستم ولی از هیچ آیه ای نگذشتم، مگر آنکه به آن فکر کردم و درباره شان نزول آن فکر میکردم و به خاطر این مسائل کل قرآن را در سه روز ختم میکردم عبادت امام رضا (ع) مقطعی و مخصوص و محدود به دوران خاصی نبود، بلکه در طول عمرش لحظه ای از عبادت و بندگی خسته نشد و آنی دست برنداشت . آن امام نه تنها در شرایط عادی و آرام اهل مناجات و نماز شب و عبادت بود، بلکه در سخت ترین لحظات نیز مناجات و عبادت شبانه را ترک نمی کرد اعلام الوردی می نویسد: «آن حضرت شب ها به عبادت مشغول بود و روزها روزه می گرفت. ابن جوزی نیز می نویسد که حضرت رضا (ع) در عصر خود سخی ترین و پرهیزگارترین مردم بود پس از نظر عبادی امام رضا(ع) را شخصیتی در می یابیم که عشق به خداوند را در وجود خود عجین ساخته و همیشه یاد خدا و علاقه به ذات احدی را برای آیندگان و رهروانش به مقصد ظهور رسانده است و سعادت خود را در نزدیکی به خدای متعال دیده است. بنابراین بر پیروان و رهروان آن حضرت است که در حد قدرت و توان خویش به او اقتدا نمایند و عبادت و شب زنده داری را در درون زندگی خویش جا داده و آن را با نور عبادت روشن و با نشاط نمایند.