راه خدا
هر کس خدای را بزرگ دارد اولیای او را نیز پاس خواهد داشت و هر که در بزرگداشت اولیای خدا کوتاهی ورزد را خود را به سوی خدا گم خواهد کرد. امام رضا (ع) از سالکان راه پروردگار بزرگ بود. شیطان مخالفت با اولیای خدا را در نظر آدمی زیبا جلوه می دهد تا او را از راه راست پروردگارش گمراه کند و در بیابان حیرت زا و راههای پراکنده سرگردانش سازد. هرگاه درجه تسلیم و عشق انسان به رهبری دینی و ولی امر و اولیای خدا، اعم از پیامبران و امامان و صالحان، فزونی گیرد به پروردگارش هم نزدیک تر می شود.
امام رضا (ع)، همچون دیگر امامان (علیهم السلام)، مطیع ترین مردم در مقابل ولی امر خویش امام موسی کاظم بود و از همین رو خداوند او را پس از آن امام، حجت خویش بر مردمان قرار داد.
امام کاظم (ع) می فرماید:
علی پسرم بزرگترین فرزندانم و سخن شنوترین و فرمانبردارترین آنان است.
و نیز می فرماید: «علی بزرگترین و نیکوکارترین و محبوب ترین فرزندانم در نظر من است».
در واقع میان انسان و اولیای خدا حجابی از غرور و تکبر قرار گرفته است.
هر کس که با تمایلات نفسانی خود مخالفت کرد و با غرور خویش به مبارزه برخاست و با تکبر نفسش به جنگ پرداخت این حجاب را پاره نموده و در حزب خدا داخل می شود و به اولیای او می گراید و در جایگاه خویش در پیشگاه خدا استقرار می یابد. از این روست که قرآن سخن کافران را در این باره با تأکید بیشتر نقل کرده است:
أبشَراً منا واحداً نتَّبِعُهُ إِنَّا إِذا لَفِي ضَلالٍ وَسُعُر».
پس گفتند: آیا سزاوار است که ما بشری از جنس خودمان را پیروی کنیم؟ در این صورت به گمراهی و ضلالت سخت در افتادیم در حدیثی از ابن ابی کثیر روایت شده است که گفت: چون موسی بن جعفر (ع) در گذشت مردم در امامت او متوقف شدند. در این سال من به حج رفتم، ناگهان با امام رضا (ع) مواجه شدم در قلبم چیزی را نهان داشتم و با خود گفتم :
أبشراً منا واحداً نتبعه، ناگهان وی همچون جرقه ای بر من گذر کرد و فرمود :
به خدا من همان بشری هستم که پیروی از من بر تو واجب است. گفتم : از خدا و تو پوزش می طلبم فرمود: این خطا برای تو آمرزیده شد.