دعبل خزاعی شاعر متعهد زمان امام رضا هنر خویش را در راه احیای حق آل محمد و ذکر و یاد شهدای عترت پیامبر و بیان فضایل اهل بیت قرار داده روزی در مرو به حضور حضرت رضا رسید و عرض کرد ای فرزند پیامبر قصیده ای اگر اجازت فرمائید بخوانم. حضرت فرمودند: بخوان و او خواند قصیده بلند دعبل که یکصد و بیست و یک بیت است و به قصیده تائیه) یا مدارس (آیات معروف است از پر محتواترین قصایدی است که در بیان حق و فضایل دودمان پاک پیامبر و شهدای آل محمد می باشد. 

دعبل در جایی از قصیده اش یاد از قبرهایی میکند که از این دودمان در سرزمین کوفه، مدینه مکه فخ، جوزجان بغداد، کربلا .... قرار دارد. 

وقتی دعبل در شمارش این زمینهای نورانی و مرقدهای پاک به آن جان مطهر و ارزشمندی که در بغداد مدفون است رسید یعنی امام کاظم حضرت رضا فرمود که این را هم اضافه کن و قبر بطوس يالها من مصيبة» که یادی بود از قبری مصیبت بار و اندوه آور که در خاک طوس است دعبل پرسید. این قبر قبر کیست که در طوس است امام فرمود قبر من است که روزها و شبهائی چند نمی گذرد که محل رفت و آمد شیعیان و زائران من میگردد هر کس مرا در غربتم در سرزمین طوس زیارت کند با من خواهد بود و گناهانش در قیامت بخشوده خواهد شد. و سپس امام به قصیده دعبل دو بیت می افزایند. (۱)(علامه امینی الغدير ج ۲ ص ۳۶۱)