هرگاه نمازگزار مشمول این خیرات شود هرگز گرفتار تکاثر و فزون طلبی نخواهد شد و چنان دید وسیعی پیدا میکند که هرگز محبوب راستین خویش را رها نمی نماید و جز جلب رضایت او چیزی نمیطلبد او وظایف بندگی خود را نسبت به خالق متعال انجام میدهد و در همان حال از خود شرمسار و با خلق خدا از هر طبقه که باشند مهربان است و درباره همه آنها خیرخواه.

مسلماً چنین نمازگزاری راه سعادت را بدست آورده است.

امام رضا فرموده است:

همانا خداوند عزوجل در شبانه روز هفده رکعت نماز بر مردم واجب کرده است. کسی که آن را به جا آورد خداوند غیر از نماز از او سؤال نمی کند.» (۱)(مستدرک الوسائل، جلد ۱، ص ۱۷۶)

امام هشتم در تقاضای نورانی خود به پیشگاه پروردگار این چنین معروض داشته است.

خدایا هر احسان و کار خیری که به من رسیده است در اثر لطف و احسان برکت شما است نه خودم در رسیدن به آن کار خیر سهمی داشته ام و نه دیگران و هر قصوری که از من صادر شده است مال خود من است و دیگران نقشی ندارند.

سپس عرض میکند

خدایا تمام اهل ایمن در شرق و غرب عالم را بیامرز.» (۲)(بحار الانوار، جلد ۴۹، ص ۱۱۷) 

والاترین درجه بندگی از دیدگاه امام رضا

عبادت درجات فراوانی دارد هر چه اشتیاق انسان به عبادت بیشتر شود، این حال توجه و اشتیاق و احساس انس آنچنان پویا میشود که سبب میگردد فرد درجات کمال را یکی پس از دیگری طی کند و تا آنجا پیش رود که خود را وقف حق تعالی نماید و خواسته ای جز خواسته او نداشته باشد. زیرا او به مرحله ای رسیده است که هر چه میبیند خدا است و بس

27

 ۹ - استمداد از خداوند برای دوام توفیق 

کمال بندگی حق در این است که اولاً انسان در برابر انجام وظایف بندگی استقلالی برای خود نبیند و خویشتن را هر لحظه نیازمند و وابسته به خداوند بداند و از او توفیق بطلبد. مسلم است هر قدر وی خود را نیازمندتر و حقیرتر بیابد به خداوند نزدیکتر خواهد شد. 

ثانياً: سعی کند از عبادت لذت ببرد. معمولاً انسان از کاری که برایش لذت آور نباشد زود خسته میشود. شیرینی عبادت موجب میشود که انسان بیشتر به آن علاقمند گردد و این لذت و شیرینی جز با ترک گناه حاصل نمیشود هر که شیرینی عبادت را دریابد و برکات آن را بنگرد و به نور آن دل خود را روشن سازد هرگز از آن دست نمیکشد و هیچ لذتی را بر آن مقدم نمی دارد.

البته در این ره باید چنان رفت که اولیاء راستین الهی رفتند و این راه را طی نمودند.