بعقیده ی عموم مورخین حضرت رضا علیه السلام مردی بود افضل و افصح زمان. پرجود و کریم . متواضع و رحیم. با صلابت و پروقار . پر تقوی و انساندوست یتیم نواز و مهربان. هیچوقت سخن کسی را قطع نمی کرد . هیچوقت کسی را از خود نمیر نجاند. هیچوقت سخن زشت و ناروا بکسی نمی گفت . همیشه متبسم و گشاده رو بود. عهد خود را حتماً وفا میکرد ، حاجت حاجتمندانرا تا سر حد امکان بر می آورد . رفع نیاز نیازمندان را بر هر کار مقدم میداشت. همه از او راضی بودند و او را «رضا» میخواندند بسیار احسان میکرد . بسیار اتفاق افتاد مردمی بمرو می آمدند که خرجی آنان تمام میشد و از امام قرض میخواستند که فورا میداد و میفرمود در شهر خود بتهی دستان بدهید با خدمتگزاران وزیر دستان مهربان بود و بر سر یکسفره با آنان غذا میخورد. شبها بخانه مستمندان میرفت و برایشان غذا میبرد . بیشتر ساعات شب را بعبادت میگذراند و کمتر میخوابید غالب روزها روزه دار بود بخصوص روزهای اول و وسط و آخر هر ماه پیراهنش همیشه از پارچه های درشت و خشن بود، مگر بین مردم که جبه ای لطیف روی آن میپوشید و ظاهرش را آراسته میکرد. تا بستان روی حصیر می نشست و زمستان روی گلیم با پوست .