مأمون سى شمشیر زهرآگین گذاشته بود روبه روی مان. قول گرفت ازمان که هر چه بگوید انجام دهیم به هیچ کس هم نگوییم. ما هم قسم خوردیم. قرار شد برویم حجره ی امام و تکه تکه اش کنیم جایزه ی هر کدام مان ده سرزمین سبز امام به پهلو خوابیده بود که وارد حجره اش شدیم زمزمه ی دعایش را میشنیدیم. امام را که دیدم دستم لرزید. شمشیرم افتاد ولی بیست و نه نفر دیگر حمله کردند.

صبح مأمون پابرهنه با لباس خواب از حجره دوید بیرون و گفت: " عزا بگیرید که ابا الحسن را کشتند وارد حجره ی امام که شدیم، صدای زمزمه‌ی امام می آمد هنوز.

- صبيح.

صدای امام بود از خوش حالی افتادم روی زمین

- بلند شو صبیح میخواستند نور خدا را با دهنهای شان خاموش کنند. اما خدا نورش را روشن تر کرد.

مأمون می لرزید رگهای خونی چشمانش بیش تر از همیشه پیدا بود.