مقام رضا به قضای الهی امام و ارتباط آن با نام حضرت

آنچه از تاریخ زندگانی این امام همام استفاده میشود، دورانی است پر از حادثه و وقایع تلخ برای جامعه اسلامی آن حضرت، زندگی اش دور از اهل و عیال سپری گشته و در برابر همه ناملایمات و آسیبهای فراوان هیچ وقت از موقعیت رضا به قضای الهی خارج نشده است.

به این جهت این شخصیت بزرگوار که دارای عالی ترین کمالات انسانی بوده با هدایت جامعه اسلامی به سوی کمال شایستگی این نام و عنوان را بر خود به اثبات رسانده است.

مرحوم حاج شیخ عباس قمی در کتاب منتهی الامال درباره لقب امام رضا می نویسد:

«ابن بابویه به سند حسن از بزنطی روایت کرده است که به خدمت امام محمد تقی عرض کردم که گروهی از مخالفان شما گمان میکنند که والد بزرگوار شما را مأمون ملقب به رضا گردانید در وقتی که آن حضرت را برای ولایت عهدی خود اختیار کرد. حضرت فرمود: به خدا قسم که دروغ میگویند، بلکه حق تعالی او را به رضا مسمی گردانید برای آنکه پسندیده خدا بود در آسمان و رسول خدا و ائمه هدی در زمین از او خشنود بودند و او را برای امامت پسندیدند. گفتم: آیا همه پدران گذشته تو پسندیده خدا و رسول وائمه علیهم السلام نبودند؟ گفت: بلی گفتم پس به چه سبب او را در میان ایشان به این لقب گرامی مخصوص گردانیدند؟ گفت برای آنکه مخالفان و دشمنان او را پسندیدند و از او راضی بودند؛ چنانچه موافقان و دوستان از او خشنود بودند و اتفاق دوست و دشمن بر خشنودی از او مخصوص آن حضرت بود.  

پس به این سبب او را به این اسم مخصوص گردانیدند.» (۱) ۱ - منتهى الآمال - مرحوم شیخ عباس قمی انتشارات هجرت، ص ۴۵۶ )