دعبل خزاعی را یکی از این نمونه ها میتوان نام برد. وی در مدحو ستایش عترت قدمی بزرگ برداشته است و در معرفی عترت به واسطه هنری که داشت توفیق خوبی فراهم ساخته است. دعبل شاعر و هنرمند توانایی است شعرهای پر محتوا و روان وی بر سر زبانها جاری بود. کار دعبل جرأت و شجاعت بالایی را می طلبد که فرد اگر هنر شعر و فهم و درک معارف عمیق را هم داشته باشد، باید فردی مقاوم و شجاع باشد تا بتواند در ستایش عترت شعر بگوید. زیرا دشمنان اهل بیت با این گونه افراد برخورد سخت و خشنی داشتند. زبانها را از کام بیرون میکشیدند میثم تمارها را در بالای چوبه دار زبانشان را به خاطر وفاداری و مدح علی بیرون کشیدند. متوکل عباسی دستور داد زبان ابن سکیت را به خاطر مدح حسن و حسین و فاطمه زهرا از حلقومش بیرون کشیدند نمونه هایی این گونه در تاریخ تشیع فراوان به چشم می خورد.
اینک دعبل با خوف و خطرهایی که وجود دارد این گونه در مدح عترت و علی بن موسی شعری میگوید. دعبل فردی شجاع و جانباز در راه اهل بیت است. وی میداند ستایش اهل بیت چه پی آمدی ممکن است داشته باشد. با این حال این چنین در مورد علی بن موسی زبان به ستایش میگشاید همان گونه که اشاره شد وی در این راستا این گونه اظهار میدارد من چوبه دار خویش را پنجاه سال است که به دوش میکشم انی لاحمل خشبي على كتفى خمسين عاماً.(1) فصول المهمة، ج ۲، ص ۹۷۲) این گونه فردی یار اهل بیت میتواند باشد. این گونه فردی یاور امام رضا میباشد دعبل در سال ٢٤٦ در اثر مسمومیت در سن ۹۸ سالگی درگذشت.(2) دیوان دعبل ص ۳۰)