علی بن موسى من جلس مجلساً يُحيى فيه امركا لم يمت قلبه يوم تموت القلوب. «هر کس در مجلسی بنشیند که در آن نام ما و یاد ما زنده می شود روزی که قلبها میمیرند قلبش نمی میرد میفرماید من تذكر مصابنا فيكي وأبكى لم تبك عينه يوم تبكى العيون. (1) ۱ عیون ، ج ۱، ص ۲۶۴ ) کسی که مصائب ما را یادآور شود و گریه کند و دیگران را به گریه آورد روزی که چشم ها گریان خواهند شد، گریان نمیشود نیز می فرماید رحم الله عبدا احيا امرنا.... يتعلم علومنا ويعلمها الناس فان الناس لو علموا محاسن كلامنا لا اتبعونا.(2) ۲ همان، ص ۲۷۵ ) " «خدا رحمت کند کسی را که امر ما را زنده کند یعنی دانش ما را یادگیرد و به دیگران بیاموزد. اگر مردم به خوبیهای کلام ما راهنمایی شوند پیرو ما خواهند شد. نحن اهل البيت لا يقاس بنا احد فينا نزل القرآن و فينا معدن الرسالة. (3) 3 عيون، ج ۲، ص ۷۱ ) هیچ کسی را با ما اهل بیت نمی توان مقایسه کرد. قرآن در مورد ما نازل شده است و مخزن رسالت و نبوت ما هستیم. امام رضا در ستایشگران اهل بیت ، مانند دعبل فرمود: ما قال فينا مؤمن شعراً يمدحنا به الا بنى الله تعالى له مدينة في الجنة أوسع من الدنيا سبع مرات. هیچ شاعری بیت شعری در حق ما نمی گوید الا این که خدای تعالی در بهشت شهری برای وی بنا میکند که هفت برابر بزرگتر از دنیا است. نیز فرمود آمنك الله يوم الفزع،(4) 4 دیوان دعبل، مناقب، ج ۴، ص ۳۶۶ ۶۶ )«خدا تو را از هول و هراس های روز قیامت در امان دارد نیز فرمود: نطق روح القدس على لسانك بهذين البيتين. «روح القدس یعنی فرشته این شعرها را بر زبان تو جاری ساخته است.»