.... الْمُؤْمِنُ إِذا غَضَبَ لَمْ يُخْرِجُهُ غَضَبُهُ عَنْ حَق وَإِذَا رضى لم يدخله رضاه في باطل و اذا قَدَرَ لَمْ يَأْخُذ أكثر من حقه(1).(محمد باقر مجلسی، بحار الأنوار، ج ۷۵، ص ۳۵۲)
مؤمن هرگاه خشمگین شود خشم او وی را از حق خارج نمی سازد و زمانی که خشنود گردد خرسندی اش او را به باطل نمی کشاند و هرگاه توانایی بیابد، بیش از حق خویش نمی گیرد.