علاوه بر این امام رضا فردی کریم و در سخاوت و عطا کم نظیر بود. وی دستگیری از مستمندان و تهیدستانی که شرایط بی رحمانه حاکم بر اوضاع زندگی آنها را با سختی مواجه کرده بود، وظیفه خود می دانست و بر اساس آیه شریفه «و في أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ لِلسَّائِلِ وَ الْمَحْرُومِ» ( ذاریات ٫ ۱۹)  دستگیری از مستمندان را ادای واجب الهی میدانست و این امر مهم را در گفت و گویی که با بزنطی داشته است بیان می دارد. امام می فرماید: دارنده نعمت در آزمون بزرگی است، زیرا خداوند حقوق خود را در نعمتی که به او داده واجب ساخته است. به خدا سوگند، نعمتهایی از خداوند عزوجل نزد من است و من پیوسته از این بابت بیمناکم دو دست خود را تکان دادم تا آنگاه حقوقی که خداوند بر من واجب ساخته ادا کرده باشم. امام بر اساس این بینش که بخشش به سائل سخاوت نیست، بلکه شکر نعمت است اموال خویش را به فقرا میبخشد و در این بخشندگی بخشش و روی خود را از سائل پنهان میکند تا خواری خواهش را در چشمان وی نبیند.(کلینی، ج ۳، ص ۵۰۲  )

میتوان نتیجه گرفت امام رضا علاوه بر رفتارهای تربیتی که هر انسانی را به تفکر وا میدارد با احادیث اخلاقی نیز ما را به خویشتن فرا می خواند که رعایت تمام نکته های خوب ،اخلاقی انسان را به کمال مطلوب میرساند نه رعایت چند نکته اخلاقی