یادی از امام زمان
امام ولایتعهدی را پذیرفت جمعی از شیعیان خیلی خوشحال بودند. سربازان نیز شادی میکردند؛ هر چند خبر داشتم که جمع زیادی از مسئولان حکومت از این تغییر و تحول بسیار ناراحت اند و حکومت عباسی را بر باد رفته می دانند.
البته من و جمعی از نزدیکان حضرت میدانستیم که امام با اجبار و تهدید خلیفه این منصب را پذیرفت و خود مولا هم گفته بود: «این کار به سرانجام نیک نمی رسد.
به هر تقدیر من شاعر بودم و باید از این فرصت استفاده می کردم تا اندیشه اهل بیت را آشکارا با زبان هنر جاودانه کنم. سال ها بود که با مکتب اهل بیت آشنا . بودم و آنچه را از ایشان آموخته بودم، به نظم در آوردم.
مردم با امام در مقام ولیعهد بیعت کردند. من هم در مجلس نشسته بودم. موقعیت خوبی بود برخاستم و جلو رفتم مکثی کردم. بسیاری از حاضران مرا میشناختند رو به حضرت عرض کردم ای پسر رسول خدا! من قصیده ای سروده ام و سوگند یاد کرده ام که پیش از شما برای هیچ کس نخوانم. آیا اجازه میفرمایید بخوانم؟» امام فرمود: «بخوان.»
آن روز شعرم را خواندم و در بین خواندن اشعار نیز اتفاق هایی رخ داد. بعدها این اشعارم بین مردم به مدارس «آیات» مشهور شد. چون بیت نخست آن چنین بود:
مدارِسُ آيَاتٍ خَلْت مِن تِلاوَةٍ وَ مَنزِلُ وَحِي مُقَفَّرِ العَرَصَاتِ ( ترجمه این بیت چنین است محل درسهای قرآن از خواندن قرآن خالی شده بود و جای نزول وحی منزلگاهی بی کس چونان بیابانهای بی آب و علف خالی و بدون ساکن بود. در روایت عیون اخبار الرضا ( ج ۲، ص ۲۹۴ ، ح (۳۴) ظاهراً نخستین بیت قرائت شده، همین است؛ ولی در حاشیه ترجمه مستفید - غفاری - آمده که مطلع این قصیده این بیت است: «تجاوين بالارنان و الزفرات نوائج عجم اللفظ والنطقات نوحه گران الفاظ و کلام و گفت و گو خود در پاسخ به شیون و فغان و تاله در آیند.»)
ابیات را یکی پس از دیگری میخواندم و مردم هم به خوبی پی می گرفتند و با احسنت گفتنهای پی در پی مرا تشویق می کردند تا اینکه به
اینجای قصیده ام رسیدم که خبری بود از قیام قائم آل محمد
خروج إمام لا مُحالَة خَارِجٌ يَقُومُ عَلَى إِسْمِ اللَّهِ وَ البَرَكَاتِ
يُمَيِّرُ فِينَا كُلُّ حَةٍ وَبَاطِلٍ وَ يَجْزِي عَلَى النَّعْمَاءِ وَ النَّعْمَاتِ(یعنی به یقین خروج امامی که ناچار به خروج است حتمی است و به نام خدا همه برکات را همراه خود می آورد و در میان ما هر حقی را از باطل جدا میسازد و بر نیکی و بدی جزا می دهد، هر کس عملی نیکو کرد پاداش خیر و هر که بدی کرد سزای بد به او می دهد.)
امام ، پس از شنیدن این ابیات به شدت گریست. وقتی گریه شدید امام را دیدم درنگ کردم مجلس تحت تأثیر ایشان قرار گرفته بود.
امام پس از لحظاتی سر خود را بالا آورد و رو به من فرمود: «ای خزاعی روح القدس از زبان تو این دو بیت را سرود و سخن گفت. آیا می دانی آن امام کیست و در چه زمانی قیام میکند؟
عرض کردم: «خیر ای سرورم جز اینکه شنیده ام امامی از شما خاندان قیام میکند و زمین را از فساد پاک و جهان را پر از عدل و داد می نماید.
حضرت فرمود:
ای دعبل امام پس از من فرزندم محمد است و پس از محمد پسرش علی و پس از وی فرزندش حسن و فرزند او حجت قائم است که در زمان غيبتش انتظار او را کشند و در زمان حضور و ظهورش بر همه جهانیان مطاع و فرمانده باشد و اگر از روزگار باقی نماند مگر یک روز خداوند آن یک روز را طولانی میکند تا او ظهور کند و روی زمین را پر از عدل و داد کند، همچنان که پر از ظلم و جور شده است و کی و در چه وقت این واقعه روی خواهد داد این مانند خبر دادن از وقت قیامت است.
در همان ایامی که در خراسان بودم اشعار این قصیده ام، بین مردم دهن به دهن گشت و حتی در راه بازگشت شنیدم که مردم قم نیز آن را حفظ کرده اند.(عيون أخبار الرضا، ج ۲، ص ۲۹۴، ج ۳۴)