از جانب دیگر علی بن موسی در این سفر پر ماجرا هماره به عبادت و تهجد مشغول است. از رجاء ابن ابی ضحاک بشنوید، وی که ملازم و مراقب امام در این سفر است می گوید: پرهیز کارتر از علی بن موسی ندیدم و خداترس تر از ایشان ندیدم، هماره به ذکر و یاد خدا مشغول بود در مسیر راه هر جا منزل می نمود ده روز قصد اقامت میکرد و روزها روزه میگرفت. اول مغرب نماز مغرب را می خواند، آنگاه به ذکر خدا مشغول میشد سپس افطار می کرد. آنگاه نماز عشاء را میخواند بعد از تعقیبات زیاد آنگاه به استراحت می پرداخت. ثلث آخر شب بیدار میشد و هماره نماز و ذکر می گفت تا اذان صبح سپس نماز صبح را می خواند. بعد از نماز صبح در سجاده خود مینشست تا طلوع آفتاب ذکر می گفت. پس از آن به سجده می افتد تا آفتاب بالا می آمد. سپس به امور مردم می پرداخت. جمعیت زیادی برای مسائل دینی و اعتقادی به حضرت رجوع می کردند. وی با آنها به گفتگو می پرداخت تا زوال ظهر. آنگاه تجدید وضوء مینمود و نماز ظهر را با مستحبات و اذکارش می خواند تا هنگام نماز عصر می رسید نماز عصر را که می خواند در سجاده می نشست و ذکر می گفت. (1) ۱. عيون، ج ۲، ص ۱۹۴. )

رجاء ابن ابی ضحاک حدود سه صفحه در مورد عبادت حضرت در مسیر راه توضیح میدهد و میگوید هنگامی که به مرو رسیدیم، مأمون مرا خواست و از اخبار راه پرسید هنگامی که عبادت و حالات حضرت را گزارش دادم گفت هذا خير الارض وأعلمهم و أعبدهم فلا تخبر أحداً بما شاهدته منه.(2) ۲ همان، ص ۱۹۷ ) وى برترین، داناترین و عابدترین روی زمین است. آنچه از ایشان دیده ای برای کسی بازگو مکن آری مأمون عباسی نمیتواند تحمل کند فضایل و مناقب فرزند فاطمه در میان مردم مطرح شود با اینکه خودش به فضایل اعتراف می نماید. اینها برخی از ماجراهای این سفر است تا کاروان حضرت به شهر نیشابور می رسد.