«تکتم » در دوران حمل اصلاً احساس سنگینی نمی کرد ، و تمام ذکرها و تسبیح و تحمید و تهلیل جنین خود را که در شکم داشت میشنید .

وقتی که وضع حمل کرد، دیدند کودک تازه متولد شده مختون و ناف بریده ، مطابق روش دیگر معصومان (ع) در هنگام ولادت دستهای خود را بر زمین گذاشت و سر مبارک را بسوی آسمان بلند کرد و شهادتین و اقرار به وصایت امامان راستین را بر زبان جاری کرد.

در همین هنگام پدرش امام هفتم (ع) بر نجمه وارد شد نخست در این مورد به او تبریک گفت و فرمود:

هنيئاً لك يا نجمة كرامة ربك . این کرامت و لطف خدا بر تو مبارک باد. سپس کودک نوزاد را از او گرفت در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت . پس از آن با مقداری آب فرات کام او را برگرفت. آنگاه مجدداً او را به مادرش برگرداند و فرمود :

خُذِيهِ فَإِنَّه بَقِيَّة الله في أرضه». او را محافظت کن که او بقية الله و نماینده خداست در زمین.

در همین هنگام بنا به دستور خداوند تبارک و تعالی که از زبان پیغمبر (ص) و او از جبرئیل شنیده بود او را بنام علی و به لقب «رضا» و به کنیه « ابو الحسن » معرفی کرد.

با توجه به حدیث فوق نامگذاری و لقب آن حضرت بوسیله پدرش و طبق وحی بوده است نه آنطور که پاره ای پنداشته اند: مأمون پس از تمام شدن بیعت او را رضا » نامید .