۴-۵ آثار شگفت انگیز عشق و محبت
چنان که در قسمتهای پیشین بیان شد مهمترین اثر این همراهی ایجاد سنخیت وجودی و رابطه معنوی میان امام و مأموم است؛ حقیقتی که در دنیا منجر به الگوبرداری از امام و ولی خدا در عرصه های مختلف زندگی می شود و ظاهر و باطن وجود انسان را نورانی به نور شریعت مینماید و در آخرت به شفاعت اولیای الهی خواهد انجامید؛ انسان را از مراتب پایین و از میان موانع جذب وجود ولی خدا میکند و مرتبه وجودش را به تأثیر مرتبه وجود ولی خدا ارتقا می بخشد در آیه شریفه ۶۹ از سوره نساء چه زیبا این دو اثر دنیوی و اخروی به تصویر کشیده است:
«وَمَن يُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُوْلَئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللهُ عَلَيْهِم مِنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّلِحِينَ وَحَسُنَ أُولَئِكَ رَفِيقًا و کسانی که از خدا و پیامبر اطاعت کنند، در گروه کسانی خواهند بود که خدا ایشان را گرامی داشته (یعنی) با پیامبران و صدیقان و شهیدان و شایستگان اند و آنان چه نیکو همدمان اند.
این همراهی و حشر با اولیای الهی در سخت ترین مراحل با انسان بوده است و طبق احادیث فراوان در مواقف و مهالک دشوار این معیت شفاعت آفرین موجب گشایش و آسودگی خواهد بود. در زیارت شب و روز عرفه آمده که هدف از زیارت آن است که معیت و همراهی دنیا و آخرت را از شما درخواست کنم:
«أسال الله بالشأن الذى لك عنده و بالمحل الذى لك لديه أن يصلى على محمد و آل محمد و أن يجعلني معكم في الدنيا والآخرة بمنه و جوده و كرمه.(بحار الأنوار، ج ۹۸، ص ۳۶۱)
این حقیقت در حدیث دیگری از رسول مکرم اسلام له نیز وارد شده است.
جابر بن عبدالله انصاری میگوید دوستم پیامبر خدا فرمود:
«من أحب قوماً خشر معهم و من أحب عمل قوم أشرك في عملهم» (بحار الأنوار، ج ۶۵، ص ۱۳۱) ؛ هر كس مردمی را دوست داشته باشد با آنان محشور میشود و هر کس به عمل و کار مردم و ملتی علاقه مند باشد با آنان در عملشان شریک است.
در این حدیث شریف یکی دیگر از قواعد عشق و محبت بیان شده است. بر این اساس انسان مجذوب و ملحق به محبوب خود می گردد گرچه میان این دو فرسنگها فاصله جغرافیایی باشد یا قرنها فاصله تاریخی خدای متعال آنچنان بر مغناطیس وجود اولیای خود اثر مترتب نموده است که می تواند گوهر خوبیها را از زیر خاک و خاکستر غفلتها بیرون کشد و او را در پرتو تبعیت و تأسی صادقانه تخلیص نماید تا در کوره عشق و پرستش عیار آن بالا و بالاتر رفته از مرتبه مادون به مراتب عالی صعود نماید. این حقیقت آنچنان در فرهنگ شیعه پر رنگ است که در پرتو آن تفسیری بسیار زیبا و دوست داشتنی از شهادت حضرت ابا عبدالله الحسين صورت می گیرد؛ و آن تفسیر این است که حضرت سیدالشهدا در صحرای کربلا و در روز عاشورا با نمایش عالی ترین سطح از هنر بندگی چنان میدان جاذبه ای ایجاد کرده است و چنان مغناطیس پر انرژی و پر حرارتی تولید کرده است که از حایل ها و عایق های زمان و مکان عبور میکند و دلهای مستعد هدایت را مجذوب خود میکند و در وجود آنان یقظه و بیداری ایجاد می نماید. این یقظه و بیداری نیروی طاعت و تبعیت را تقویت میکند؛ تبعیت و اطاعت سنخیت ایجاد میکند و سنخیت هم شفاعت و فلاح را به وجود می آورد. در نمودار زیر مراتب آثار میدان محبت به تصویر کشیده شده است: