آل محمد و أن يجعلني معكم في الدنيا والآخرة بمنه و جوده و كرمه.(بحار الأنوار، ج ۹۸، ص ۳۶۱)

    این حقیقت در حدیث دیگری از رسول مکرم اسلام له نیز وارد شده است.

جابر بن عبدالله انصاری میگوید دوستم پیامبر خدا فرمود:

     «من أحب قوماً خشر معهم و من أحب عمل قوم أشرك في عملهم» (بحار الأنوار، ج ۶۵، ص ۱۳۱) ؛ هر كس مردمی را دوست داشته باشد با آنان             محشور میشود و هر کس به عمل و کار مردم و ملتی علاقه مند باشد با آنان در عملشان شریک است.

      در این حدیث شریف یکی دیگر از قواعد عشق و محبت بیان شده است. بر این اساس انسان مجذوب و ملحق به محبوب خود می گردد گرچه میان این دو فرسنگها فاصله جغرافیایی باشد یا قرنها فاصله تاریخی خدای متعال آنچنان بر مغناطیس وجود اولیای خود اثر مترتب نموده است که می تواند گوهر خوبیها را از زیر خاک و خاکستر غفلتها بیرون کشد و او را در پرتو تبعیت و تأسی صادقانه تخلیص نماید تا در کوره عشق و پرستش عیار آن بالا و بالاتر رفته از مرتبه مادون به مراتب عالی صعود نماید. این حقیقت آنچنان در فرهنگ شیعه پر رنگ است که در پرتو آن تفسیری بسیار زیبا و دوست داشتنی از شهادت حضرت ابا عبدالله الحسين صورت می گیرد؛ و آن تفسیر این است که حضرت سیدالشهدا در صحرای کربلا و در روز عاشورا با نمایش عالی ترین سطح از هنر بندگی چنان میدان جاذبه ای ایجاد کرده است و چنان مغناطیس پر انرژی و پر حرارتی تولید کرده است که از حایل ها و عایق های زمان و مکان عبور میکند و دلهای مستعد هدایت را