رسول خدا فرمود: به زودی پاره تن من در خراسان به خاک سپرده خواهد شد. هر غم زده ای او را زیارت کند خداوند اندوه و سختی او رااز بین میبرد  بر طرف می کند و هر گناهکاری به زیارتش برود خداوند گناهانش را می آمرزد.» (بحار الأنوار، ج ۴۹، ص ۳۳ و ۳۴، ح ۱۰ و ۱۲ و ۱۳.)

        این روایت نیز یکی از مبانی شکل گیری فرهنگ زیارت است. بر اساس اعتقاد به این حقیقت و باوری که در وجود بندگان خدا نسبت به سخن بر حق رسول مکرم اسلام ایجاد میگردد مؤمنان پروانه وار به حریم حرم ائمه معصومین میآیند و از برکات سرشار آن استفاده میکنند. در طول قرنها حرم پر برکت ائمه معصومین همچون پالایشگاهی معنوی انبوهی از بندگان خدا را تطهیر نموده و موجب توفیق توبه و استغفار آنان شده است. مشاهده احوال مؤمنانی که هر روزه به زیارت می آیند نشان میدهد که آنان اصلی ترین مقصودی که از زیارت دارند؛ تمنای استغفار و بازگشت به سوی خدای متعال است. در این میان وجود پاک اولیای الهی به عنوان نماد و الگوی عبودیت نورافشانی می نماید و راه زندگی الهی را به بندگان غرق شده در جاذبه های حیات مادی و گرفتاران فتنه های نفس و شیطان نشان میدهد. از این منظر همواره حریم رضوی و حرم سایر اولیا سرچشمه جوشش برکات معنوی از قبیل شفا هدایت نورانیت استغفار و رحمت بوده است. برای کسانی که توجهی به معنویات دارند و گرفتاری جامعه بشری عصر حاضر را در انواع فتنه های آغشته به حیات مادی میبینند این کلمات هر یک به اندازه عالمی ارزش دارد.