عالی ترین مرحله زیارت درک حضور امام و اولیای معصوم از دریچه ادراکات قلبی میباشد که سرچشمه تمامی ادراکات و امام قوای وجود آدمی است. در صورتی که قلب انسان به نور ایمان روشن شده و به حیات ایمانی زنده گشته باشد انسان با همه وجودش حضور و وجود خدای متعال و اولیای او را لمس میکند و او را همواره و همیشه همراه ناظر و مشرف بر خود می یابد؛ امری که محدود به زمان و مکان خاص نیست و هر جا توجهی صورت گیرد سراسر حضور و دیدار و ملاقات خواهد گشت. روایت زیر از مولای متقیان این مرتبه از حضور دائمی را بیان میکند

         ما رأيت شيئاً إلا و رأيت الله قبله و معه و بعده (علم اليقين، ج ۱، ص ۴۹، به نقل از شرح حدیث جنود عقل و جهل، ص ۴۵)؛ چیزی را ندیدم مگر اینکه قبل و همراه و بعد آن خداوند را مشاهده کردم.

     البته شرط ملاقات و زیارت فراگیر و با همه ابعاد وجود انسان رسیدن به مقام ایمان و داشتن قلب سلیم است که از طریق شرح صدر ایجاد می باشد. چنان که در روایت دیگری از مولای متقیان و امام عارفان بیان شده است.

        « لم تره العيون بمشاهدة الأبصار و لكن رأته القلوب بحقائق الإيمان (میزان الحکمه، ج ۸، ص ۳۶۲۴، حدیث شماره ۱۲۳۹۵): چشم ها او را به مشاهده ندیده اند بلکه دلها از طریق حقایق ایمان مشاهده اش کرده اند.