اخلاق رضوی
ابراهیم بن عباس صولی شاعر و نویسنده ای توانمند در عصر امام هشتم بوده و مدتی در خدمت آن حضرت بوده است. او با دقت در رفتار آن حضرت بخشی از سیره اخلاقی - عبادی ایشان را این گونه روایت کرده است:
هرگز ندیدم ابوالحسن الرضا الله با کلامی در گفتارش به کسی جفا و یا درشتی کند و هیچ گاه ندیدم سخن کسی را قطع کند. او صبر میکرد تا سخن طرف مقابل تمام شود و سپس اگر لازم میدید کلامی میگفت ندیدم کسی از او کاری یا مبلغی بخواهد و در توان آن حضرت باشد و آن خواسته را رد کند و هرگز نزد کسی پای خود را دراز نمی کرد و در برابر همنشینان تکیه نمیداد و هرگز ندیدم از خدمتکاران و کارگزاران خود کسی را بد بگوید و دشنام دهد و یا در پیش چشم کسی آب دهان بیندازد.
و هرگز ندیدم در خندیدن قهقهه کند بلکه خنده اش تبسم بود؛ و چون خلوت میشد و سفره غذا برای او می گستردند، همه غلامان و خدمتکاران را بر سر سفره میخواند حتی دربان خانه و نگهبان حیوانات را او بسیار کم خواب بود و بسیار بیداری میکشید و بیشتر شب را با بیداری به عبادت به سر میبرد؛ از اول تا هنگام دمیدن صبح و بسیار روزه میگرفت و سه روز روزه هر ماه از وی فوت نمیشد و می فرمود این روزه مانند روزه گرفتن همه سال است و بسیار پنهانی صدقه میداد و احسان میکرد و صدقه را بیشتر در شبهای تاریک انجام میداد و هر کس گمان میکند که در فضل مانند او را دیده است از او باور نکن (عیون اخبار الرضا علیه السلام: ج ۲ ص ۱۸۴ ح ۷ نگاه کنید: عيون اخبار الرضا عليه . ج ۲، ص ۱۷۸ باب ۴۴ باب في ذكر أخلاق الرضا الكريمة و وصف عبادته )