ولادت با سعادت هشتم امام

یکصد و پنجاه و سه سال از هجرت رسول عالیقدر اسلام حضرت محمد بن عبد الله له و پنج سال هم از وفات و در گذشت امام ششم حضرت جعفر بن محمد (ع) رئیس مذهب شیعه گذشته بود، درست روز جمعه یازدهم ماه ذیقعدة الحرام بود که ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد دل شکسته ی ما را انیس و مونس شد یعنی پاره ی تن پیغمبر الله و هفتمین فرزند حیدر صفدر حضرت على بن موسى الرضا قدم بعالم هستی نهاد (ج ۴۹ بحار ص ۳) و دنیای تاريك و مظلم را بنور جمال بیمانندش روشن کرد ، جهان مرده را زنده و پرچم قدرتش را همچون نیاکان عزیزش برفراز قلب عاشقان و دلباختگان خود کوبیده روان و جانی تازه در کالبدهای خسته پیدا شد تو گوئی آب زندگی بود که آنان را زندگی جاویدان و همیشگی بخشید .

دوران رحم

مادر بزرگوارش روایت کرده که وقتی بفرزندم حضرت رضا حامله شدم هیچگاه متوجه سنگینی حمل خود نمیشدم هر گاه میخوابیدم صدای تسبیح و تهلیل و تمجید از درون رحم بگوشم میرسید از شنیدن صدا بيمناك میشدم و می ترسیدم بطوریکه از خواب میپریدم ولی تا بیدار میشدم صدائی را که در خواب میشنیدم که تسبیح و تهلیل پروردگار میگفت در بیداری آنصدا را نمی شنیدم (منتخب التواريخ ص ۵۲۲)

چون فرزند عزیزم متولد شد دستهای خود را بزمین گذاشت و سر خود را بسوی آسمان بلند کرد لبهای مبارکش بحرکت و جنبش در آمد و مانند غنچه ی گل باز شد و گویا سخن میگفت سپس پدر تاجدارش حضرت موسی بن جعفر (ع) وارد شد و فرمود کرامت پروردگارت ترا ای نجمه گوارا باشد ، آن بزرگوار را در پارچه ای پیچیدم و بدست پدر تاجدارش دادم اذان بگوش راستش و اقامه بگوش چپش گفت و آب فرات طلبید کامش را بآب فرات برداشت سپس فرمود بگیر او را که نماینده ی خداوند است در روی زمین و حجت کبرای الهی است از طرف خدا بر مردم.