بعد از این که مأمون به خلافت رسید ، خروج علویین و اختلاف مردم عراق و حجاز و یمن درباره خلافت مأمون و نارضایتی آنها از زمامداری فضل بن سهل و حکومتِ حسن ، برادر او ، مأمون را نگران و دل او را همواره به بیم و وحشت می انداخت به دلیل این که علویین خود را برای امور خلافت سزاوارتر از بنی عباس می دانستند ، به همین خاطر مأمون برای استقرار خود در این منصب اطمینانی نداشت ؛ لذا برای تحکیم موقعیت و تقویت ارکان حکومت خود با تدبیر فضل بن سهل ، در صدد چاره جویی برآمد و تصمیم گرفت برای رسیدن به چند هدف شوم على بن موسى الرضا علیه السلام را از مدینه به مرو دعوت کند