اجل و آتش دوزخ در تعقیب انسان

على بن موسى الرضا علیه السلام از قول جد بزرگوارشان امیر المؤمنين على بن ابى طالب علیه السلام می فرمایند :

إِنَّهُ لَوْ رَأَى الْعَبْدُ أَجَلَهُ وَسُرْعَتَهُ إِلَيْهِ ، لَأَبْغَضَ الْأَمَلَ ، وَتَرَكَ طَلَبَ الدُّنْيا ..

به درستی که اگر بنده ای اجل و سرعتش را به سوی خود میدید و بدان توجه میداشت همانا میل به آرزوها را از خود دور میکرد و خواسته های دنیوی را ترک می نمود.

چرا که آدمی از همان ابتدای تولد هم فاصله کمی با اجل و مرگ خود دارد و با سرعت هر چه تمام تر بدان نزدیک می شود؛ لذا کسی که ایمان و معرفت حقیقی بدین مطلب داشته باشد، آرزوها و خواسته های دنیوی برای او ارزش چندانی ندارد.

و قابل ذکر این که وقتی از مولا علی بن موسى الرضا عليه السلام سؤال شد: « كَيْفَ أَصْبَحْتَ ( ؟ ) چگونه صبح کردی ) ؟

در کمال ظرافت حضرت فرمودند:

أَصْبَحْتُ بِأَجَلٍ مَنْقُوصٍ ، وَعَمَلٍ مَحْفُوظٍ ، وَالْمَوْتُ فِي رِقَابِنَا ،

وَالنَّارُ مِنْ وَرَائِنَا ، وَلَا نَدْرِي مَا يُفْعَلُ بِنَا . ( تحف العقول : ص ۴۷۰ح۰۳)

صبح نمودم با اجلی کوتاه و نزدیک و با عملی حفظ شده ( و ضبط شده ) در حالی که مرگ بر گردن های ماست و آتش به دنبال ما و این که نمیدانیم که با ما چه خواهد شد .