شورشهای علویان
ابوالسرایا که روزی در میان حزب مأمون جای داشت، در کوفه سر به شورش گذاشت. لشکریان او با هر سپاهی که روبه رو میشدند آنان را تارومار میکردند و به هر شهری که میرسیدند آنجا را تسخیر مینمودند. میگویند در نبرد ابوالسرایا دویست هزار تن از یاران خلیفه کشته شدند در حالی که از روز قیام تا روز گردن زدن وی بیش از ده ماه طول نکشید.
حتا در بصره که محل اجتماع عثمانیان بود علویان مورد حمایت قرار گرفتند طوری که زید النار دست به شورش زد.
در مکه و نواحی حجاز محمد بن جعفر ملقب به دیباج قیام کرد که امیر المؤمنین خوانده می شد.
در یمن ابراهیم بن موسی بن جعفر بر خلیفه شورید در مدینه، محمد بن سلیمان بن داوود بن حسن قیام کرد در واسط - که بخش عمده ی مردم آن مایل به عثمانیان بودند - قیام جعفر بن زید بن علی و حسین بن ابراهيم بن حسن بن علی رخ داد و در مداین محمد بن اسماعیل بن محمد قیام کرد.
خلاصه سرزمینی نبود که در آن یکی از علویان به ابتکار خود یا به تقاضای مردم اقدام به شورش بر ضد عباسیان نکرده باشد حتا کار به جایی کشیده شد که اهالی بین النهرین و شام که به تفاهم با امویان و آل مروان شهرت داشتند به محمد بن محمد علوی همدم ابوالسرایا گرویدند و ضمن نامه یی به وی نوشتند که در انتظار قاصدش نشسته اند تا فرمان او را ابلاغ کند. (1) سیره ی پیشوایان به نقل از زندگی سیاسی هشتمین امام ال ، سید جعفر مرتضى الحسيني.)