قدرت و ادب امام
امام دارای قدرت روح و شجاعت اخلاقی فوق العاده ای بود. در بیان حق با امکاناتی که در آن روزگار در اختیار داشت از کسی پروا نمی کرد و این امر به خاطر توکل فوق العاده اش به خداوند بود بارها ایشان را از هارون بر حذر داشتند و متذکر شدند که او فردی خطرناک است و درباره پدرت چنین و چنان کرده است. امام با توکل و اخلاصی که داشت می فرمود: هرچه می خواهد بکند او را بر من راهی و سلطه ای نیست.
امام از قدرت مخوف بنی عباس آن هم در عصر هارون وحشتی نداشت و در برابر بزرگان آن زمان حرف حساب خود را بیان می کرد توطئه های بسیاری علیه ایشان طراحی میشد و حتی خاندان برمکی هم در صدد یافتن سندی برای محکومیت ایشان بودند و میخواستند از آل علی کسی سر بر ندارد و ابراز وجود نکند ولی این توطئه ها هم سبب آن نمی شدند که امام از ذکر آنچه که بر حق بود خودداری نماید. (ر. ک علی قائمی در مکتب عالم آل محمد، ص ۵۸-۵۳)
امام اسلام آموزنده کلام به جا و الگوی عملی ادب اسلامی بود و نشان می داد چه کارهایی روا و چه اموری نارواست در وصف آدابش سخنها گفته و مواردی را ضبط کرده اند که برخی از آنها به این قرارند
از ادبی که داشت در حضور کسی پاها را دراز نمی کرد.
در مقابل افرادی که نشسته بودند خود به دیوار یا متکایی تکیه نمی نمود.
در راه و یا در حضور کسی آب دهان نمی انداخت.
زبانش حتی به غلامان و خادمان لین و نرم و به دور از کلمات رکیک بود.
کسی ایشان را در حال قهقهه ندید خنده امام به صورت تبسم بود.
در حضور خود اجازه نمیداد کسی بلند حرف بزند و سروصدا به راه اندازد.
همچنین اجازه نمی داد کسی ایشان و یا دیگران را به صدای بلند صدا بزند.
از آلوده کردن کوچه و خیابان پرهیز داشت.
هرگز اجازه نمی داد که عده ای به دنبالشان یا به عنوان احترام در پیشاپیش ایشان حرکت کنند.
اگر دردی داشت در حضور دیگران به آه و ناله نمی پرداخت.
برای اینکه میهمانان و حتی غلامان در سر سفره سیر غذا بخورند خود را در حین هم سفره بودن تا آخر کار به غذا مشغول می داشت . در سفره به چشم و دست و دهان دیگران نمی دوخت.
هرگز دیده نشد که با چهره نشسته و موهای آشفته در نزد جمع حاضر شود.
به همه کسانی که با ایشان آشنا و یا هم جلسه و همراه می شدند مصافحه می کرد.