شهادت
وفات آن حضرت را نیز به سالهای (۲۰۲، ۲۰۳ و ۲۰۶ (قمری) دانسته اند. اما بیشتر برآنند که ولادت آن حضرت در سال ۱۴۸) قمری یعنی همان سال وفات امام صادق (ع) بوده است؛ چنان که مفید کلینی کفعمی شیخ طبرسی، صدوق، ابن زهره مسعودی، ابو الفداء، ابن اثیر، ابن حجر ابن جوزی و کسانی دیگر این نظر را برگزیده اند درباره تاریخ وفات آن حضرت نیز عقیده اکثر عالمان همان سال (۲۰۳) قمری است. بنابر این روایت عمر آن حضرت پنجاه و پنج سال می شود که بیست و پنج سال آن را در کنار پدر خویش سپری کرده و بیست سال دیگر امامت شیعیان را بر عهده داشته است. این بیست سال مصادف است با دوره پایانی خلافت هارون عباسی پس از آن سه سال دوران خلافت امین و سپس ادامه جنگ و جدایی میان خراسان و بغداد به مدت حدود دو سال و سرانجام دوره ای از خلافت مأمون را در بر میگیرد بعضی مورخین به واسطه مسکوکاتی که در سال ۲۰۴ هجری سکه زده اند، شهادت آن حضرت را سال ۲۰۵ یا اواخر ۲۰۴ دانسته اند. او به دسیسه مأمون و با سم به شهادت رسید و پیکر مطهرش را در توس در سمت قبله قبه هارونی سرای حمید بن قحطبه طایی به خاک سپردند و امروز مرقدش مزار شیفتگان و عاشقان کوی ولایت و نبوت است.