یزید بن عمیر بن معاویه گوید: در مرو به خدمت امام رضا (ع) رسیدم و از آن حضرت سؤال نمودم از امام صادق (ع) روایتی برای ما نقل شده است که فرمودند: نه جبر است، نه تفویض بلکه چیزی است بین دو امر معنای این حدیث چیست؟» امام فرمودند: کسی که گمان کند خداوند کارهای ما را انجام می دهد و سپس به خاطر آنها ما را عذاب میکند قائل به جبر شده است و کسی که گمان کند خداوند مسأله خلق و رزق و روزی دادن به مخلوقات را به ائمه (ع) واگذار نموده است، قائل به تفویض شده است. » پرسیدم: «پس امر بین آمرین؟ چیزی بین دو امر یعنی چه؟ » فرمود: یعنی راه باز است که آنچه را خدا دستور داده انجام دهند، و آنچه را نهی فرموده ترک کنند. »
سؤال کردم آیا در مورد اعمال بندگان مشیت و اراده خداوند، ساری و جاری نیست؟ » فرمود: «اراده» و مشیت خداوند در مورد طاعات عبارت است از دستور و رضایت خداوند به آن عمل و کمک نمودن بندگان در انجام آن اما اراده و مشیت خدا در مورد معاصی عبارت است از نهی کردن و خشمگین بودن از آن عمل و یاری نکردن بندگان در انجام آن » پرسیدم: «آیا خداوند درباره اعمال بندگان قضا دارد؟ » فرمود: «بله، بندگان هیچ کاری چه خیر ، چه شر - انجام نمی دهند، مگر اینکه خداوند در مورد آن کار قضایی دارد. پرسیدم معنی این قضا چیست؟ » فرمود: معنی این قضا آن است که خداوند حکم میکند آن ثواب و عقابی که در دنیا و آخرت به خاطر اعمالشان مستحق آن هستند، به ایشان داده شود. »»