گردد. بنابراین دیوانهای شاعران این دوره و ابیاتی که به صورت پراکنده در کتاب های مختلف آمده بود مطالعه گردید و آنچه در این مقاله آمده از بررسی بیش از پنجاه اثر به دست آمده است.

۱- سخنان امام

در بسیاری از موارد شاعران از سخنان بزرگان استفاده نموده و آن سخنان را در ضمن کلام خویش می آورند و یا این که اشاره وار بدان می پردازند.

(الف) شفاعت

حکیم سنایی (۵۲۵) وفات نیز با توجه به حدیث وارده از امام رضا که می فرماید: «مرا زیارت نکند احدی از شیعیانم که عارف به حق من باشد جز آنکه او را در روز قیامت شفاعت خواهم کرد. (۱. عيون اخبار الرضا ، شیخ صدوق، ج ۲، ص ۳۶۳)

 و از آنجا که مسأله شفاعت از همان ابتدای اسلام در فرهنگ اسلامی وارد شده بود، چکامه خویش را با این مطلب آغاز می نماید.

دین را حرمی است در خراسان                                      دشوار تو را به محشر آسان

دیوان سنایی، ص ۴۵۱

همو در مدیحه ای که در مدح امین الدین رازی سروده است از همین مضمون استفاده برده و امیدوار است که امام رضا از ممدوح او در حشر راضی بوده و هم سفره پیامبر گردد.

ص104