۲ - تواضع

سُئِلَ عَنِ الرِّضَا مَا حَدُّ التَّواضُعُ الَّذِي إِذَا فَعَلَهُ الْعِبْدُ كَانَ مُتَواضِعاً فَقَالَ لِلتَّواضُعِ دَرَجَاتٌ مِنْهَا يُعْرَفُ الْمَرْءُ قَدْرَ نَفْسِهِ فَيَنْزِلَهَا مَنْزِلِيهَا بِقَلْبٍ سَلِيمٍ لَا يَجِبُّ أَنْ يَأْتِي إِلَى أَحَدٍ إِلَّا مِثْلَ مَا يُؤْتَى إِلَيْهِ أَنْ رَأَى سَيِّئَةٍ ذَرَاهَا بِالْحَسَنَةِ كَاظِمَ الْغَيْظِ عَافٍ عَنِ النَّاسِ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ (۱).(مسند امام رضا ع ٫ ج ۱ ٫ ص ۲۷۳)

از امام هشتم علی بن موسی الرضا علي سؤال شد: معیار و حدود تواضع کدام است که اگر بنده آن را مراعات کند متواضع خواهد بود؟ امام پاسخ داد: تواضع دارای درجات و مراتبی است یکی اینکه آدمی در نزد خود بگونه ای عمل کند که به مرتبه قلب سلیم راه یابد و در این صورت به مرحله ای از کمال میرسد که دوست نمیدارد از او چیزی به کسی برسد مگر به همان گونه که به خود او می رسد آنگاه اگر او از دیگران عمل زشتی ببیند با عمل خوب پاسخ میدهد و نیز خشم خود را فرو می نشاند و از لغزشهای مردم در میگذرد و البته خداوند متعال هم انسان نیکوکار را دوست دارد.