قرائت

به هنگام خلوت با محبوب مطلق هستی و نماز و نیایش چگونه خالق و قادر متعال هستی را ستایش کنیم؟ از او چه بخواهیم و از چه خطراتی به او پناه بریم؟ معلم قلم و بیان و قادر متعال و مهربان از سر لطف چگونگی گفتگو و نیایش با خود را به بندگانش ابلاغ کرده و مخزن اسرار الهی و امام رئوف و مهربان پرده از اسرار آن برداشته است:  همانا مردم به قرائت قرآن در نماز امر شده اند تا قرآن مهجور و ضایع نگردد و نیز به سبب این که قرآن محفوظ باشد و از بین نرود و فراموش نشود؛ و همانا واجب شده که سوره حمد خوانده شود نه سوره های دیگر؛ زیرا هیچ سوره ای نیست که مانند سوره حمد، جامع تمام خیرات و حکمت ها باشد.» (۱ )(وسائل الشيعه، ج ۶، ص ۳۸، ح ۷۲۸۲ )

حضرت امام رضا ع ا السلام روایت کرده است که: «خداوند متعال می فرماید من فاتحه الکتاب را بین خود و بنده ام تقسیم کرده ام؛ نیمی از آن من و نیمی از آن اوست و اینک بنده من هر چه می خواهد از من سؤال کند.

هرگاه بنده ای بگوید: «بسم الله الرحمن الرحيم»، خداوند می فرماید: بنده من به نام من آغاز کرد و بر من لازم است که کارهای او را به انجام برسانم و به زندگی او برکت دهم هرگاه بگوید: «الحمد لله رب العالمين خداوند - جل جلاله - می فرماید: بنده ام حمد مرا به جای آورد و دانست نعمتهایی که در نزد او میباشد از من است و بلاها را من از وی دفع کرده ام؛ اینک گواه باشید که من علاوه بر آنها نعمتهای آخرت را نیز به او می دهم و او را از گرفتاریهای آخرت نجات میدهم؛ همان گونه که از بلاهای دنیا نجاتش داده ام.

هرگاه بگوید: «الرحمن الرحیم خداوند می فرماید: بنده ام گواهی داد که من رحمان و رحیم میباشم، اکنون او را از رحمت و بخششهای خود بهره مند میسازم هرگاه بگوید: «مالک یوم الدین خداوند میفرماید من شما را گواه میگیرم همان گونه که او اعتراف کرد من مالک روز قیامت هستم حساب آن روز را برایش آسان خواهم کرد و از گناهانش خواهم گذشت. 

هنگامی که بنده ای بگوید ایاک نعبد خداوند متعال می فرماید: بنده ام راست میگوید و او فقط مرا عبادت میکند، اینک شما شاهد باشید که من پاداش عبادتهای او را میدهم تا کسانی که غیر از مرا عبادت کرده اند به حال او غبطه بخورند و آرزوی مقام او را داشته باشند. 

هنگامی که بنده ای بگوید و ایاک نستعین خداوند می فرماید: بنده ام از من یاری میخواهد و به من پناه آورده است، من در کارها او را کمک خواهم کرد و در سختی ها به یاری او خواهم شتافت و در مشکلات دست او را خواهم گرفت. هرگاه بنده ای بگوید اهدنا الصراط المستقيم...» خداوند می فرماید بنده ام هر چه دلش میخواهد سؤال کند. من خواسته های او را اجابت میکنم و به آرزوهایش میرسانم و از هر چه می ترسد او را ایمن میسازم و آرامش و سکون به او می دهم.»(۱)( من لا يحضره الفقیه، ج ۱، ص ۲۰۳ و ۲۰۴.)