دشمن در ایزاء و آزار رسانی به امام موسی اسلام و در محدود کردن و دور نگه داشتن ایشان از دید مردم به این مقدار قناعت نداشت. اساساً در پی آن بود که نور خدا را خاموش کند و اصولا شخصی به نام امام در زمین نباشد. آن وجود بیمار در زندان زهر خورانید و امام در اثر زهر در اندک مدتی چشم از جهان فروبست و بر اساس اسناد معروف شهادت این بزرگوار در ۲۵ ماه رجب سال ۱۸۳ هـ ق در سن ۵۵ سالگی بود.
دشمن میخواست مرگ آن حضرت را طبیعی جلوه دهد. جنازه اش را در کنار صبر بغداد گذاشت و از مردم شهادت می طلبید که امام به مرگ طبیعی از دنیا رفته است. احمد بن حنبل پیشوای بعدی فرقه حنبليه والله مسأله این چنین نیست.
سندی بن شاهک که مأمور زندان و اجرای حکم مرگ امام بود به امام کاظم السلام گفته بود اجازه دهید پس از مرگ امر کفن و دفن شما را من انجام دهم. امام کاظم السلام اجازه نداد و فرمود ما اهل بیت چنانیم که هزینه حج واجب مهریه زنان پول کفن خود را از درآمدهای پاک و طاهر خود تهیه کرده و برای خویشتن منظور میداریم.
بر طبق سنت اسلامی ما هر امامی را امام تجهیز و تکفین میکرد و امام رضا السلام به فرمان و اذن الهی شب هنگام از دهلیز خانه اش در مدینه برخاست و به طی الارض خود را به زندان بغداد و از میان درهای بسته وارد شد و به تجهیز پدر و غسل ایشان پرداخت. (و. ک. در مکتب عالم آل محمد، علی قائمی، ص ۵١ و ٠۵٢)