اخلاق امام در بیان روایات
حضرت بسیار به مستمندان رسیدگی میکرد
به دادن صدقه بویژه در شبهای تار و به صورت پنهانی بسیار مبادرت میکرد. (این مجموعه از منابع زیر استخراج گردیده است عیون اخبار الرضا، ج ۲، ص ۱۷۹ ، وسائل الشيعه، ج ۱۶، ص ۴۹۸، بحار الانوار، ج ۹، ص ۱۰۰ و ج ۶۶، ص ۴۰۴، مسند امام الرضا، ج ۱، ص ۳۸)
با خدمتگزارانش کنار یک سفره مینشست و غذا می خورد.
هیچ فرقی میان غلامان و اشراف و اقوام و بیگانگان نمی گذارد، مگر بر اساس تقوا همواره متبسم و خوش رو بود.
بهترین بخش غذای خود را قبل از تناول برای گرسنگان جدا می ساخت.
با فقرا می نشست.
در تشییع جنازه شرکت می جست.
خدمتکاری را که مشغول خوردن غذا بود، به خدمت فرا نمی خواند.
با صدای بلند و با قهقهه هرگز نمیخندید.
رفع نیاز مؤمنان و گره گشایی از ایشان را بر دیگر کارها مقدم می داشت.
روی حصیر مینشست.
قرآن زیاد تلاوت میکرد.
با گفتارش دل کسی را نرنجانید.
سخن هیچ کس را ناتمام نمیگذاشت و نمی شکست.
هیچ نیازمندی را تا حد امکان رد نمی کرد.
پای خود را هنگام نشستن در حضور دیگران دراز نمیکرد.
در حضور دیگران همواره از دیوار فاصله داشت و هیچ گاه تکیه نزد.
همواره یاد خدا بر زبان جاری داشت.
از اسراف و تبذیر سخت پرهیز داشت.
به مسافری که پول خود را تمام و یا گم کرده بود، بدون چشمداشت هزینه سفر می داد.
در دادن افطاری به روزه داران کوشا بود.
به عیادت بیماران میرفت
در معابر عمومی آب دهان خود را نمی انداخت.
از میهمان شخصاً پذیرایی میکرد.
هنگامی که بر جمعی کنار سفره وارد میشد، اجازه نمی داد تا برای احترام وی از جا برخیزند.
به سخن دیگران که وی را مورد خطاب قرار داده از او پرسشی داشتند با دقت کامل گوش می داد.
خویش را به بوی خوش معطر میکرد بخصوص برای نماز
به نظافت جسم و لباس بویژه موی سر توجه داشت.
قبل از غذا دستها را میشست و با چیزی خشک نمیکرد بعد از غذا نیز آنها را میشست با حوله ای خشک میکرد.
اگر غذایی از حد نیاز زیاد می آمد آن را هرگز دور نمی ریخت.
در حضور دیگران به تنهایی چیزی نمی خورد.
بسیار بردبار و شکیبا بود.
کارگری را که به مبلغ معین اجیر میکرد در پایان افزون بر مزدش به او اعطا می کرد.
با همگان با رأفت و خوشرویی رو به رو میشد.
بسیار فروتن بود.
به فقرا و بیچارگان بسیار میبخشید و آن را برای خود پس انداز می دانست.
این همه که یاد شد بی گمان خوشه ای از خرمن شخصیت اخلاقی آن امام بزرگ است و نه تمام آن
آراستگی در زندگی اجتماعی
امام علی بن موسى الرضا می فرمایند: از جمله اخلاق انبیای الهی نظافت و پاکیزگی است.»
یکی از روایت گران احادیث به نام ابی عباد می گوید:
حضرت رضا در تابستان روی حصیر مینشست و در زمستان روی نمد و آن حضرت پیراهن زبر و خشن می پوشید، مگر زمانی که از منزل بیرون میآمد و در برابر مردم قرار میگرفت زیرا در این گونه موارد لباس نیکو میپوشید و خود را برای مردم آراسته می نمود. ( الامام الرضاء : من اخلاق الانبياء التنظف تحف العقول، ص ۵۱۹، بحار الانوار، ج ۷۸، ص ۳۳۵ )