مقدمه

امام ابو الحسن على بن موسى الرضا ال :

روز یازدهم ماه ذیقعده سال ۱۴۸ هجری در مدینه در خانه امام موسی بن جعفر فرزندی چشم به جهان گشود که بعد از پدر تاریخ ساز صحنه ایمان و علم و امامت شد. او را علی نامیدند و در زندگی به «رضا» معروف گشت.

 مادر گرامی او «نجمه نام دارد و در خردمندی و ایمان و تقوی از برجسته ترین بانوان بود. اصولاً امامان پاک ما همگی از نسل برترین پدران بودند و در دامان پاک و پر فضیلت ترین مادران پرورش یافتند.

امام رضا در سال ۱۸۳ هجری پس از شهادت امام کاظم در زندان هارون در سن سی و پنج سالگی بر مسند الهی امامت تکیه زد و عهده دار پیشوایی امت شد. امامت آن گرامی همانند سایر ائمه معصومین علل ، به تعیین و تصریح رسول خدا و با معرفی پدرش امام کاظم الله بود. امام کاظم پیش از دستگیری و زندان مشخص کرده بود که هشتمین امام راستین و حجت خدا در زمین پس از او کیست تا پیروان و حق جویان در ظلمت نمانند و به کجروی و گمراهی نیفتند. (۱. پیشوای هشتم حضرت امام علی بن موسى الرضا ، ص ۹.)

و درباره شهادت آن حضرت چنین نقل شده است و نیز ابا صلت» که خود همراه امام بوده و در دفن امام نیز شرکت داشته است میگوید: در راه بازگشت از مرو به بغداد در طوس مأمون امام را با انگور مسموم به قتل رساند. پیکر پاک امام در همان بقعه ای که هارون قبلاً مدفون شده بود در جلوی قبر هارون به خاک سپرده

ص234