این خصلتها و اخلاقهای انسانی بود که حتی دشمنان او را تحت تأثير قرار میداد و در برابر امام به فروتنی وامی داشت.

مأمون در پاسخ به اعتراض عباسیان به ولایت عهدی امام میگوید درباره این که گفتید مأمون در بیعت خود با ابی الحسن الرضا به تشیع گراییده است به راستی مأمون به بیعت با او اقدام نکرد مگر این که در امر او آگاه و بینا بود و می دانست در روی زمین کسی نیست که فضیلتش از او آشکارتر پاکدامنی اش از او نمایان تر و پرهیزگاری اش از او زیادتر و زهد و بی میلی او به دنیا از او بیشتر باشد و نیز از او وارسته تر و در میان خاص و عام پسندیده تر و در اجرای اوامر و نواهی از او سخت تر باشد.(بحار الانوار، ج ۹، ص ۲۱۱)

و این نمونه ای از اعترافات دشمنی است که به شهادت آن امام بزرگ دست زد و فضیلت آن است که دشمن به آن زبان بگشاید.