مهمان نوازی

مهمان نوازی اخلاقی انسانی و اسلامی است. روش و شیوه برخورد و رسیدگی به مهمان نیز بسیار مهم و ظریف میباشد. در آیین ما کسی مؤمن است که مهمانش را گرامی میدارد

و مهمان نوازی از اخلاقهای برتر و نیک شمرده شده است. همچنین مهمان نوازی و مهمان عامل برکت و افزایش نعمت هاست. پیشوایان ما نیز خود با شیوه های عملی این درسها را به ما آموختند.

آن گاه که مهمانی میکردند با مهمان برخورد بسیار انسانی و عاطفی داشتند و نه تنها از آنان پذیرایی میکردند، بلکه نیازهای آنان را نیز برطرف میساختند. امام رضا هنگامی که مهمانی برایشان وارد میشد با محبت با او برخورد میکرد و او را گرامی می داشت

به گونه ای که مهمان به خود میبالید و این را مایه افتخار برای خویش می دانست.

احمد بن ابی نصر بزنطی گوید

امام رضا برای من مرکبی فرستاد. من بر آن سوار شدم و به خدمت ایشان رفتم و تا شب هنگام در خدمت امام بودم. آن گاه که امام میخواست برخیزد به من فرمودند: «نمی بینم که شب بتوانی راهی مدینه شوی گفتم آری؛ فدایت شوم، فرمودند: «پس امشب را نزد ما بمان و سپیده دمان راه را در پیش گیر و برو» گفتم: فدایت شوم چنین میکنم

پس به خدمتکار خود فرمودند

رختخواب مرا برای او بگستران و روانداز مرا بر رویش بیفکن و بالش مرا زیر سرش بگذار... (عيون اخبار الرضا، ج ۲، ص ۲۱۲،)

برخورد امام با مهمان این گونه است که حتی رختخواب خویش را برای او میگستراند امام رضا در برخوردی دیگر به دستوری بزرگ اشاره میکند که همیشه شایسته است. آسایش و راحتی مهمان را در نظر گرفت و از او انتظار کار و خدمتی نداشت

مهمانی بر امام رضا وارد شد و تا پاسی از شب نزد آن حضرت نشسته بود و سخن میگفت در این میان چراغ رو به خاموشی گذاشت. مرد مهمان دست دراز کرد تا آن را رو به راه کند امام او را از این کار بازداشت و خود به درست کردن چراغ پرداخت و سپس فرمودند: «إِنَّا قَومُ لا نَسْتَخْدِمُ أَضْيَافَنَا ما گروهی هستیم که هرگز مهمان را به کار وا نمی داریم. (بحارالانوار، ج ۴٩، ص ۰۱۰۲)