امام رضا علیه السلام

و فرق بخراسان ماله كله في يوم عرفة. فقال له الفضل بن سهل: ان هذا المغرم ؛ فقال : بل هو المَغْنَم، لا يَعدَّنَ مَغْرما ما ابتغيت به أجرا و كرما :(بحار الانوار، ج ۲۹، ص ۱۰۰)

امام در خراسان همه اموال خویش را در روز عرفه (میان مردم و نیازمندان تقسیم کرد. در این هنگام) فضل بن سهل گفت: این کار زبان است. امام فرمود: بلکه این کار غنیمت و سود است. آنچه را برای دستیابی به پاداش الهی و کرامت انسانی بخشیدی زبان مشمار

امام رضا

معمر بن خلاد قال: كان اذا أكل أتى بِصَحْفَةٍ فَتُوضَع بقرب مائدته فيعمد إلى أطيب الطعام مما يوتى به، فيأخُذ من كل شيئ شيئا فيضع في تلك الصحفة ثمَّ يَأْمُرُ بها للمساكين : ( کافی، ج ۲، ص ۱۵۲ مسند الامام الرضائل، ج۱، ص ۳۹.)

معمر بن خلاد میگوید هنگامی که امام رضا الله غذا میخورد سینی می آوردند و نزدیک سفره می گذاشتند. او به بهترین غذایی که برایش می آوردند می نگریست و از هر غذا مقداری را بر میداشت و در آن سینی می نهاد، سپس دستور میداد آن سینی غذا را برای بینوایان ببرند.

امام رضا الله نمیتواند غذایی را بخورد که بینوایان از آن نخورده باشند. از اینرو هرگاه میخواهد غذا بخورد، از آنچه در سفره خوراک اوست برای محرومان و گرسنگان می فرستد.

(157-158)

امام تا مرز قدرت نیاز نیازمندان را بر می آورد و خواسته کسی را رد نمی کرد و هرگاه بر سر سفره می نشست همه خدمتگزاران را در کنار خود می نشاند و با آنان غذا می خورد. به ناتوانان فراوان رسیدگی می کرد و پول و غذا و.... در پنهانی به خانه های مستمندان می برد و بیشتر این کارها را در دل شبهای تاریک انجام می داد؛ و چنین بود  امام بزرگوار انسان در قلمرو تعلیم و تربیت چنین معیارهایی را به بشریت آموخت و در میدان عمل خود پیشتاز عمل کردن کامل آن تعالیم بود و جامعه رضوی و پیرو مکتب امام رضا باید در روابط انسانی چنین باشد، و در زندگی اقتصادی چنان و باید چون امام خود بیندیشد و آنچنان عمل کند.

(160-161)