٦٧- سیره عبادی امام رضا (ع)

كَانَ (ع) قَلِيلَ النَّوْمِ بِاللَّيْلِ كَثِيرَ السَّهَر يُحْيِي أَكْثَرَ لَيَالِيهِ مِنْ أُوَّلِهَا إِلَى الصُّبْحِ وَ كَانَ كَثِيرَ الصِّيَامِ فَلَا يَفُوتُهُ صِيَامُ ثَلَاثَةِ أَيَّامٍ فِي الشَّهْرِ وَ يَقُولُ ذَلِكَ صَوْمُ الدَّهْرِ وَ كَانَ (ع) كَثِيرَ الْمَعْرُوفِ وَ الصَّدَقَةِ فِي السِّرِّ وَ أَكْثَرُ ذَلِكَ يَكُونُ مِنْهُ فِي اللَّيَالِي الْمُظْلِمَةِ فَمَنْ زَعَمَ أَنَّهُ رَأَى مِثْلَهُ فِي فَضْلِهِ فَلَا تُصَدِّقُوهُ. (1. عيون اخبار الرضا (ع)، ج۲، باب ۴۴، ج ۷ )

شبها کم میخوابید و بیشتر شب را تا دمیدن صبح بیداری میکشید و عبادت میکرد بسیار روزه میگرفت و سه روز روزه در هر ماه از او ترک نمیشد و معتقد بود این سه روز چون روزه سالانه لازم است. غالباً پنهانی نیکی مینمود یا صدقه میداد و بیشتر شبهای تاریک چنین میکرد هر کس تصور میکند که کسی را در فضیلت شبیه او میشناسد باور نکنید.

نمود عملی همبستگی بین عبادت و معیشت را می توان در سیره عملی امام رضا (ع) مشاهده کرد ایشان شبها به عبادت مشغول بودند و بسیاری از شبها تا صبح برای عبادت بیدار بودند زیاد روزه می گرفتند و هرچه در دست داشتند و به دست میآوردند در اختیار دیگران قرار می دادند. سعی می نمودند این کار را به گونه ای انجام دهدند که خالصانه باشد و گیرنده خجالت نکشد.

ص102